Heimilisblaðið - 01.03.1975, Blaðsíða 20

KONAN í DRAUMI HANS
Eftir Alice Dwyer-Joce.
Nú var orðið allmargt um manninn
í kirkjunni, og ég tók eftir því, að fatn-
aður svipaður mínum var enganveginn.
óalgengur meðal þessara jarðarfarar-
gesta. Margir þeirra ditu út eins og þeir
kæmiu beint frá vinnunni, til þess að
auðsýna hinum látna viröingu sína.
Síðan var tekið að syngja „Hærra, minn
Guð, til þín“, og ailir stóðu á fætur.
En mér fannst allt umhverfið snúast
fyrir augunum á mér og bjóst við því
að liði yfir mig þá og þegar. Ég greip
föstu taki í bekkinn fyrir framan mig
og vonaði það eitt, að ég kæmist hjá
því að valda hneyksli; og þá hætti um-
hverfið að snúast.
Orgeitónarnir lækkuðu og urðu sem
hvísl, en djákninn opnaði vængjahurð-
ina og festi þær til hliðanna. Ég leifc
við og sá ungan prest ganga inn í hvít-
um messuklæðum. Hann var hrafn-
svartur á hár og hélt á bænabók uppvið
brjóstið.
„Ég er upprisan og lífið. . .“ hóf hann
máis.
Rödd 'hans var djúp og þrungin til-
finningu, og hinn þekktu orð hljómuðu
nánast sem sigursöngur.
Kistan var borin framhjá bekknum
þar sem ég sat, og svo var að sjá á
þeim sem fremstir báru, að hún væri
þung. Grátt hár þeirra var sem silfur
í daufum kirkjubjarmanum.
„Drottinn gaf, og Drottinn tók. Sé
nafnið Drottins vegsamað“, hljómaði
rödd prestsins.
Aftasti líkmaðurinn mín megin var
með járnkrók í handar stað. Hann var
tiltölulega ungur, var með svart hár og
gróskumikið yfirskegg. Hann var her-
mannlegur í hreyfimgum, starði beint
fram fyrir sig og var uppleit-ur. Mér varð
litið á konuna, sem gekk ein á eftir
kistunni. Henni varð litið á mig andar-
tak, oig ég sá hin alvarlegu og dökkn
augu hennar. Hún gekk hægt inn
kirkjugólfið, lotnu höfði, klædd svörtu
. . . í einfaldri kápu, sem mér fannst
hljóta að vera gamaldags, jafnvel hér í
þorpinu. Á höfði bar hún iítinn svartan
fjaðrahatt, og svart hárið var sett upp
í hnút að aftan. Andlit konunnar var
hvítt eins og marmari, og svört augn-
hárin brugöu skugga yfir áugun þegar
hún lokaði þeim. Á efitir henni gekk
kona, sem hélt í höndina á litlunr
dreng, en á eftir þeim komu tveir menn,
toginleitir og alvarlegir á svip. KistuniU
var komið fyrir á skemlunum, og djákn-
inn gekk nokkuð hratt inn gólfið með
tvo kransa rauðra og hvítra rósa, sexn
hann lagði á hana. Síðan gekk kórinn
inn, tveir og tveir saman, drengirnir
fremst. Hinar ungu raddir þeirra upp'
hófu sálminn „Hærra, minn Guð, hærra
til þín“.
Allt var þetta eins og í draumi. Ég
sneri mér að manninum sem sat ti|
hliðar við mig.
— Hver er þessi svartklædda kona?
hvíslaði ég, og hann lyfti brúnum og
leit á mig undrandi.
— Það er hún ungfrú Liz, hvísiaði
hann aftur með skoskum framburði, en
ég hlýt að hafa iitið skilningssljór út,
því hann bætti við: Dóttir prestsins . • •
þess sem verið er að jarðsyngja.
Þetta virtist allt taka óendanlegan
56
HEIMILISBLAÐlP