Heimilisblaðið - 01.03.1975, Blaðsíða 10

NAGANDIGRUNUR
SMÁSAGA EFTIR ANDRÉ MYCHO.
„Lucky! Lucky! Ertu nú ekki búinn
aS snuðra nóg 1 þessum tröppugangi?
Hvað ertu eiginleiga að gera inn í þenn-
an andskotans leigukassa?“
En Lucky, litli hrokkinhærði terríer-
hundurinn, togaði clmur d ólina og virt-
ist fastákveðinn í því að toga húsmóð-
ur sína, hina fögru frú Gerbier, upp
þennan gamla og hrörlega stiga. Það
var af hreinni tilviljun, að frúin haföi
gengið þessa götu 1 leit að saumakonu,
sem vinstúlka hennar hafði ráðlagt
henni að fara til.
En — hundurinn hlaut að vera hér
húsum kunnugur, úr því hann vildi óð-
ur og uppvægur neyða konuna upp
stigann með sér.
Hvern gat hann kannast við á þess-
um stað? Fernande reyndi að hressa
upp á minnið, en það eitt var víst, að
hún þekkti engan í þessu húsi, og mað-
urinn hennar hafði aldrei látið þess
getið, að hann kannaðist við nokkra
sál í Rue Pocelet. Og þó . . . (Grunur
skaut upp kollinum hjá frúnni) . . .
hvert fór hann annars á þessum morg-
ungönguferðum sínum, sem hann var
vanur að leggja á sig núorðið undir því
yfirskini, að hundurinn þyrfti hressing-
ar við?
Grunurinn óx og efldist, uns hann
varö að áráttu . . . Hún varö að komast
að sannleikanum. Hún leysti ól Luckys.
„Jæja, Lucky, farðu hvert þú vilt!“
Sú hvatning var fullkomlega óþörf.
Varla fann himdurinn fyrir frelsinu
fyrr en hann tók rmdir sig stökk upp
stigann — af slíkum hraða, að hús-
móðir hans var ekki komin nema upp
á aðra hæð, þegar hann var kominn
upp á þá fjórðu.
Einhver geikk niður stigann þar efra>
og frúin heyrði kvenrödd, sem í glöðuhi
oig þeikkilegum tón kallaði: „Lucky,
boy! Komdu, Lucky!“
Hundurinn ýlfraði og gelti vinalega
og hringsnerist á sama hátt og hann
var vanur að gera við fclkið heirna hjá
sér.
Nú, jæja! hugsaði Fernande biturlega,
það var þá sem mig grunaöi, að kven-
maður væri í. spilinu . . . og Lucky
virðist kunna ágætilega við sig hér . . .
Hún hraðaöi sér upp stigann til þess
að sjá, hvernig hún liti út þessi keppi'
nautur sinn u rnhylli hundsins jafnt
sem eiginmannsins, en nam svo snögg'
lega staðar við þá sjón sem á vegi henn-
ar varð. Ung kona stóð og beygði sig
yfh’ hundinn og strauk honum blíðlega
um feldinn. Við fótatak frúarinnax leit
hún snögglega upp. Þetta var negr&'
stúlka!
Hún sleppti hundinmn og hélt áfram
niður stigann, en Fernande, sem vaf
kona athafnanna, hélt út handleggjuh'
um svo að hún kæmist ekki framhjá-
Það var auðséö, að negrastúlkan var 1
þjónustu hins kvenlega keppinauta1'
frúarinnar.
„Afsakið", sagði hún í nokkuð hvöss-
um tón, „en viljið þér vera svo vaei1-
að skýra fyrir mér, hvaðan þér kannist
við hundinn minn?“
Neigrastúlkan sperti barnsleg og stó1',
brún augun móti spyrjandi augnaráð1
frúarinnar, og Lucky hélt áfram að
flaðra upp u mhana.
„Hvað ertu að segja?“ spurði hún.
„Heyrið þér ekki, að ég er að spyrja
hvaðan þér kannist við hundinn minn?“
46
HEIMILISBLAÐlP