Heimilisblaðið - 01.01.1977, Blaðsíða 17

VI.
Hestur spilamannsins.
Tom Converse hafði aldrei á ævi sinni
fylgzt með pókerspili með jafnmikilli at-
hygli og núna. Hann sat grafkyrr og dáð-
ist að þeirri leikni, sem mótspilari hans
sýndi við meðferð spilanna. Þau skutust
inn og út milli fingranna á honum eins
og þau væru lifandi verur. Við og við leit
hann framan í andlitið á manninum, og
einu sinni sá hann eins og gulleitan glampa
í augum hans, sem hvarf undir eins, þeg-
ar maðurinn uppgötvaði, að horft var á
hann. Að sjálfsögðu tapaði Tom aftur —
það tók ekki nema fáeinar mínútur, en
hann hafði tekið eftir ýmsu. Meðal ann-
ars því, að leikið hafði verið á hann. Það
var spilafalsari, sem hann átti hér í höggi
við. Hér var samt sem áður ekkert hægt
að gera. Hann gat ekki hörfað af hólm-
inum núna. Faðir hans hafði kennt hon-
um, að þær skuldir, sem fyrstar af öllum
yrði að greiða, væru spilaskuldir, og þess
vegna ákvað Tom að halda sinn hlut samn-
ingsins.
En honum gramdist að hafa setið þama
og látið leika á sig.
„Mér er fullljóst, að ég hef látið leika
á mig,“ sagði hann, og hakan á honum
skauzt greinilega fram. „Þegar ég kem
aftur úr þessari ferð, held ég, að við ætt-
um að tala dálítið saman um pókerspil."
Honum virtist, að hinn gerði ekki ann-
að en brosa að þessari ógnun, en hann
var ekki alveg viss um það, og á næsta
augnabliki var halti maðurinn jafn kur-
teis og áður.
„Við getum talað saman eins mikið og
þig langar til,“ sagði maðurinn, og um
hvað svo sem vera skal. En nú skulum við
fá okkur eitthvað að borða. Þú þarft áreið-
anlega að fá eitthvað í magann áður en
þú ferð þessa ferð.“
Mjög var orðið áliðið dags. Eftir eina
klukkustund mundi myrkrið verða skollið
á. Enda þótt Tom yrði æ ógeðfelldara að
vera í návist þessa manns, gat hann samt
ekki neitað því með sjálfum sér, að mjög
óþægilegt var að hugsa sér tuttugu kíló-
metra reið með tóman maga.
Þegar þeir höfðu lokið við að borða,
gengu þeir í rökkrinu saman niður eftir
hljóðlátri götunni, beygðu inn á hliðar-
götu og gengu nokkra kílómetra veg
áfram. Vegurinn endaði í mjóum kletta-
slóða, og skömmu síðar voru þeir komnir
niður í þrönga gjá hinum megin við hæð-
ardrag eitt. Alla þessa leið höfðu þeir ekki
skipzt á einu einasta orði.
Halti maðurinn, sem gengið hafði furð-
anlega greitt þrátt fyrir líkamsgalla sinn,
nam staðar og gaf frá sér lágt blísturs-
hljóð, sem einna helzt minnti á fuglasöng.
Hann þagnaði og blístraði því næst aftur.
Hestsfrís svaraði honum, sem Tom fannst
koma ákaflega gætilega.
Ef eitthvað leyndardómsfullt hafði áður
verið við halda manninn, þá varð hann
það margfalt meira núna. Ósjálfrátt greip
Tom til skammbyssu sinnar. Þar sem hest-
ar voru, var einnig hægt að búast við
reiðmönnum. En hvernig í ósköpunum gat
hestur komist upp þetta þverhnípi, sem
maður mundi með naumindum geta klifr-
að upp, eða — en það virtist ennþá óhugs-
anlegra — hvernig gat hestur komist frá
klettabrúninni fyrir ofan og niður þetta
hengiflug?
Fylgdarmaður hans beygði niður eftir
gjánni.
„Nú skal ég sýna þér hestinn, sem þú
átt að ríða í kvöld,“ sagði hann.
„Það er einkennilegt hesthús, sem þú
hefur hérna,“ svaraði Tom.
Fylgdarmaður hans tók upp vasaljós,
og þegar hann hafði gengið nokkur skref
í þá átt, sem hestfrísið hafði komið úr,
kveikti hann á ljósinu. Hann lét ljóssúl-
una fylgja jörðinni spottakorn og beindi
henni því næst á hestinn.
I hinum skæra ljósbletti sá Tom Con-
HEIMILISBLAÐIÐ
17