Heimilisblaðið - 01.01.1977, Blaðsíða 30

fylgist með okkur eða ferð eitthvað ann-
að,“ sag-ði Thomas við son sinn.
En Abe kaus að fylgjast með foreldr-
um sínum til hinna nýju heimkynna. Fað-
ir hans var nú gamall orðinn og þurfti
því á hjálp hins unga og sterka sonar
síns að halda.
Ferðin var löng og erfið. í Illinois varð
fjölskyldan líka að heyja harða baráttu
við kulda, sjúkdóma og fátækt. Strax sama
vetur og þau fluttu, mundi fjölskyldan
hafa farizt úr vosbúð ef ekki hefði notið
þolgæði og dugnaðar Abrahams.
En Abe þurfti að fá eitthvað að starfa.
Dag nokkurn gerði honum boð verzl-
unannaður einn, sem hann hafði unnið
hjá áður, og bað hann að finna sig í bæn-
um New Salem. Abe rápaði um bæinn.
Nokkrir íbúanna þekktu hann í sjón, aðr-
ir að spurn.
Þetta var á kosningadegi og Abe kom
til kjörstaðarins. Kjörstjórnin var í slæmri
klípu.
„Okkur vantar ritara,“ sagði dómarinn
við skólameistarann. „Hvaðan fáum við
hann?“ I þá daga voru unglingar, sem
gátu skrifað fallega, næstum eins sjald-
séðir og hvítir hrafnar.
„Kannski hann kunni að skrifa, þessi
langi aðkomupiltur, sem þarna stendur,"
sagði skólameistarinn.
Dómarinn gekk til Abe.
„Kant þú að skrifa?“ spurði hann.
„Já, einhverja bókstafi get ég þó riss-
að,“ sagði Abe.
„Viltu ráða þig sem ritara við kosn-
ingamar í dag?“
„Ég get þó reynt það; ég vil gera mitt
bezta,“ sagði Abe kurteislega.
Þannig hlaut Abraham fyrsta starf sitt
fyrir hið opinbera og hann leysti það vel
af hendi.
Það barst brátt út á meðal íbúanna í
New Salem, að þessi langi sláni, sem
hvorki var fínn né sleiktur, eins og verzl-
unarmenn á vorum dögum eiga að vera,
30
væri ráðinn forstjóri fyrir verzlun þar
í bænum.
Þetta var kramverzlun, nokkurs konar
„þúsund-hluta-verzlun“. Abe seldi allt,
líka brennivín, sem hann hafði viðbjóð
á sjálfur, en sem flestir aðrir skoðuðu
sem lífsnauðsyn.
Og Abe var afbragðs verzlunarsveinn.
Hann var röskur og gamansamur og sýndi
öllum sömu hugulsemi. Hann átti það ekki
til að gera mannamun.
Verzlunarstjórinn, Ofutt hét hann, sem
Abe vann hjá, var masgefinn. Stanzlaus
orðaflaumur rann upp úr honum. En ætíð
notaði hann hin sterkustu hrósyrði um
Abe.
„Hann er lærðari en nokkur annar í
Bandaríkjunum,“ sagði Ofutt. Og segði
nú einhver sem svo, að þetta væri víst
of sterkt til orða tekið, þá varð Ofutt enn
ákafari og staðhæfði hátíðlega:
„Abraham verður einhvern tíma for-
seti Bandaríkjanna. Munið nú, að ég hef
sagt ykkur það.“
Það var ekkert undarlegt þótt Abe yrði
brátt þekktur maður í New Salem. Verzl-
unin varð vinsælasta verzlun í öllum bæn-
um. Viðskiptamennirnir streymdu hvað-
anæva að. Og peningarnir streymdu í kass-
ann. En engir peningar komu á óheiðar-
legan hátt í kassann. „Hann vegur og mæl-
ir eftir uppskrift Biblíunnar," sögðu við-
skiptavinimir.
„Já, hann lýgur hvorki né prettar,“
sögðu þeir, og þess vegna fannst þeim gott
að skipta við hann.
Dag nokkurn seldi hann frú einni, er
Duncon hét, vörur fyrir tvo dollara og
sex cent. Um kvöldið þegar hann fór yfir
reikninga dagsins, sá hann, að frú Dun-
can hafði borgað sex centum of mikið.
En honum kom ekki til hugar að draga
sér þetta fé, jafnvel þótt hann vissi að
svikin myndu aldrei komast upp. Nei,
þegar hann hafði lokað verzluninni fór
hann heim til frúarinnar, sem bjó fimm
HEIMILISBLAÐIÐ
j