Heimilisblaðið - 01.01.1977, Blaðsíða 26

„Hvers vegna ekki það?“ spurði Tom
byrstur og tortryggnislega. Honum fannst
framkoma mannsins mjög einkennileg.
„Ég hef alltaf séð, undir eins við hvers
konar menn ég á,“ stamaði gestgjafinn.
Hann gekk á undan út úr stofunni og
upp stigann. Þegar Tom hafði gengið upp
nokkrar tröppur staðnæmdist hann. Inni
í veitingastofunni hófst nú suð margra
radda, og var hægt að greina sumar þeirra
greinilega. Hann gat ekki heyrt hvað sagt
var, en hann hafði ótvírætt á tilfinning-
unni, að verið væri að tala um hann.
Farið var með hann upp á fyrstu hæð
og honum bent á stórt og hreint herbergi.
,,Ég þarf ekki á tveim rúmum að halda,“
sagði Tom. „Ég get vel látið mér nægja
minna herbergi."
„Minna? Nei, nei,“ sagði veitingamað-
urinn. „Þér eruð víst vanur að hafa rúm-
gott um yður — miklu meira en ég get
boðið yður. Mig langar til að vel fari um
yður hérna hjá mér.“ Og hann fór að
hlæja andstyggilegum uppgerðarhlátri.
Tom gekk til og lyfti vísifingrinum ógn-
andi. Hláturinn steinþagnaði undir eins.
„Heyrið þér," sagði Tom. „Hver haldið
þér eiginlega að ég sé?“
Á andliti veitingamannsins var ekki
hægt að sjá, að hann renndi hinn minnsta
grun í það.
„Hver þér eruð? Það veit ég ekki.
Ilvernig ætti ég að geta gizkað á, hver þér
eruð? Ég ber ekki fram spurningar. Ég
er ekki einn af þeim, sem ekki mega sjá
ókunnan mann, án þess að spyrja hann
spjörunum úr. Þér eruð — — þér eruð
sennilega gullleitarmaður eða eitthvað því
um líkt?“
„Gullleitarmaður — án farangurs?"
fnæsti Tom.
;,Nei, þá kúreki — kúreki, sem er að
litast dálítið um?“
„Það er einmitt það, sem ég er. Kúreki,
sem er að skoða sig dálítið um í heimin-
um.“
Uppgerðarhláturinn virtist aftur ætla
að ræna digra veitingamanninn valdinu
yfir sjálfum sér, en hann kingdi honum
með hræðilegum andlitsgrettum.
„Auðvitað,“ svaraði hann. „Það getur
hver einasti maður séð á yður undir eins.
Það er einmitt það. sem þér eruð.“
„Farið þér þá niður og segið þessum
glápandi fíflum, hvað ég hef sagt yður.
Skiljið þér það?“
Maðurinn svaraði með því að kinnka
kolli og gekk aftur á bak út, svo að hann
var næstum því dottinn um sjálfan sig.
Tom Converse heyrði hann þjóta niður
stigann.
„Maður skyldi ætla, að ég væri fjand-
inn sjálfur," sagði hann hlæjandi. Svo
fleygði hann hatti sínum á rúmið. „Þeir
eru vitlausir, bandvitlausir, hver einn og
einasti,“ muldraði hann um leið og hann
læsti hurðinni.
Hann var kominn á fremsta hlunn með
að fara niður, grípa í þann fyrsta, sem
yrði á vegi hans, og krefjast skýringa á
þessum fábjánahætti, en þreytan yfirbug-
aði hann.
Hann settist niður til að fara úr stíg-
vélunum, en svefninn sigraði hann. Höf-
uð hans hneig að koddanum, og augnabliki
síðar steinsvaf hann.
Fyrir neðan hann þaut fólk í tryllingi
fram og aftur. En Tom Converse heyrði
ekkert, svo fast svaf hann.
* *
*
Þegar hann vaknaði skein aftansólin
inn um gluggann og rauð veggina gulln-
um bjanna sínum. Tom settist upp í
skyndi, ruglaður í höfðinu, vegna þess hve
illa hann hafði legið og af því að sofa 1
sólarhitanum. Hann stóð á fætur og reik-
aði að þvottaborðinu. Hann þvoði sér í
flýtþ og nú voru hugsanir hans það skýr-
ar, að hann gat munað dálítið af því, sem
við hafði borið. Þegar hann sneri sér við
rakst fótur hans í hlut, sem lá á gólfinu.
26
HEIMILISBLAÐIÐ