Heimilisblaðið - 01.01.1977, Qupperneq 22

1 einu vetfangi var Tom Converse kom-
inn í söðulinn. Hann lét hestinn fara svo
langt frá bálinu, að birtan náði ekki til
hans, og frá fylgsni sínu í myrkrinu sá
hann nú sýn, sem hann varð mjög undr-
andi yfir. Hinum megin við bálið skaut
nú fram apalgráum hesti í flöktandi birt-
unni frá hálfútbrunnu bálinu. Á baki hans
sat manneskja, sem var allt of grannvax-
in til þess að geta verið karlmaður. Vind-
hviða fékk bálið allt í einu til að blossa
upp, og í sömu svifum sá hann, að reið-
maðurinn á apalgráa hestinum var kona
— ung stúlka. Hún leit upp um leið, og
Tom Converse sá andlit hennar undir
barðastóra hattinum. Hann starði steini
lostinn á hana. — Fagra andlitið var föl-
leitt í flöktandi birtunni, augun voru stór
og dökk og skimuðu áköf og kvíðafull um
í myrkrinu.
„Hver er þar?“ spurði hann.
Hann sá, að unga stúlkan kipptist við.
Hún lyfti hendinni með leiftursnöggri og
aðvarandi hreyfingu, og hann heyrði rödd
hennar eins og hvíslandi hróp:
„Flýðu — flýðu — í guðanna bænum,
flýðu! Fylgdu mér!“
Áður en Tom Converse fengi tíma til
að svara, kvað við byssuskot í brekkunni
að baki honum., og hann heyrði byssukúlu
hvína fram hjá höfði sér. Það kom fát
á hann. Hann sneri sér við og starði í þá
átt, sem kúlan hafði komið úr.
„Hver er þar?“ hrópaði hann aftur.
Svarið, sem hann fékk, var annað skot,
sem kom úr annarri átt en það fyrra.
Hann hugsaði sig ekki um lengur. Hann
skildi ekki, hvers konar óðs manns æði
þetta var. En eitt var hann þó alveg viss
um. Dvöl hans hérna á Samson-fjallinu
þýddi hættu fyrir líf hans. Þetta var
ljótur grikkur, sem halti maðurinn hafði
gert honum.
En unga stúlkan á apalgráa hestinum?
Hvað vildi hún honum ? Með snöggri hreyf-
ingu sneri hann hesti sínum við, og undur-
samlegi hesturinn bar hann með traustu
og hröðu fótataki yfir síðustu glæður hins
útkulnandi báls, — 1 áttina til þess stað-
ar, þar sem hann hafði séð ungu stúlk-
una. Um leið og dofnandi bjarma bálsins
bar á hann, kvað við skothríð að baki hon-
um. En þeir, sem skutu, voru auðsjáan-
lega svo önnum kafnir við að klifra upp
brekkuna, að þeir gáfu sér ekki tíma til
að miða vandlega, og allar kúlurnar þutu
fram hjá Tom.
Honum sýndist apalgráa hestinum
bregða fyrir spölkorn neðar í brekkunni,
og hann hélt þangað. Hver svo sem unga
stúlkan var, þá var hún augsýnilega kom-
in til að aðvara þann mann, sem tendrað
hafði bálið, og sýna honum hvaða leið
hann ætti að fara, til þess að komast und-
an óvinum sínum. Hér var enginn tími
til umhugsunar. Hann hélt áfram í þá átt,
sem hún hafði bent honum.
Það var svo dimmt, að hann sá ekki
faðm frá sér,' en Tom hafði komizt að raun
um á leiðinni upp fjallið, að óhætt var að
láta hestinn um allt slíkt. Tom sleppti
taumunum, og varlega, fet fyrir fet, klifr-
aði hesturinn niður hina bröttu brekku.
Allt í einu nam hann staðar. Tom laut
áfram, og hin næmu eyru hans greindu
suðandi hljóð margra radda dálítið neðar.
Honum var varnað vegarins.
Hann var grafkyrr, en í huganum leitaði
hann að leið út úr þeim ógöngum, sem
hann hafði verið ginntur í.
Skyndilega heyrði hann óvini sína fara
á kreik. Þeir komu upp í áttina til hans.
Varlega dró hann sig í hlé bak við kletta-
snös, sem huldi hann dálítið, en ekki nóg
til þess, að óvinir hans færu fram hjá hon-
um án þess að veita honum eftirtekt.
Hann beið með öndina í hálsinum. Reið-
mennimir voru nú svo nálægt, að hann
gat heyrt andardráttt hestanna. Hann
laut áfram til að reyna að sjá, hve margir
þeir væru, en honum var ómögulegt að
greina þá sundur í myrkrinu. Hann sá
22
HEIMILISBLAÐIÐ