Heimilisblaðið - 01.01.1977, Síða 28

Skógorhöggsmaðurinn, sem vnrð forseti
EFTIR N. MADSEN-VORGOD
Ferjumaður.
Nítján ára að aldri gekk Abe í þjón-
ustu manns, er Gentry hét.
Hann átti son, Allen að nafni, sem var
dálítið eldri en Abe.
„Vilt þú stýra ferju til New Orleans,"
spurði herra Gentry dag nokkurn. „Þú
kannt auðvitað að stýra báti?“
„Það kann ég og langar til þess,“ sagði
Abe. „Hve langt er að fara eftir fljótinu
til stórborgarinnar ?“
„Um það bil 1800 mílur“ (3500 km.),
sagði herra Gentry.
Það var fastráðið þeirra á milli. Allen
átti að vera með í förinni. 1 kaup átti
Abe að fá 8 dollara og ókeypis ferð heim
með gufuskipi.
I þá daga voru hvorki járnbrautir né
almennilegir þjóðvegir í Bandaríkjunum.
Vörurnar voru fluttar á ferjum niður eft-
ir stórfljótunum. Það voru hugrakkir og
sterkir menn, sem stýrðu ferjunum. Þeim
stafaði hætta af Indíánum og ræningjum.
Ferjan var knúin áfram og stjórnað með
handafli. I hvaða veðri sem var, á með-
an á ferðinni stóð, urðu þeir að hafast við
úti á ferjunni.
Herra Gentry átti mikið af vörum, sem
hann gat selt fólki á sykurrófuökrunum
í Suðurríkjunum. Nú átti að flytja þær til
New Orleans.
Abraham leitaði ráða hjá föður sínum,
sem fannst að hann hefði gott af að kynn-
ast umheiminum.
„1800 mílur eru þó löng ferð í fyrsta
sinn sem þú ferð að heiman,“ sagði móð-
irin.
„En ekki of löng fyrir mig, móðir mín,“
sagði Abe.
„Þú færð kannski að kynnast Missis-
ippifljóti,“ sagði móðirin. Hún var kvíða-
full yfir að láta „langa drenginn“ sinn,
eins og hún kallaði hann, ferðast svona
langt í burtu.
„Ef þú vilt, skal ég hætta við þessa
ferð,“ sagði Abe.
„Nei, ég vil að þú ferðist,“ sagði móð-
irin. „Ég hugsaði bara upphátt."
Það var afar þýðingarmikill viðburður
í lífi hetju okkar, þegar hann fór um borð
í ferjuna og sigldi niður eftir Ohiofljót-
inu og nálgaðist „föður fljótanna“ (Miss-
isippi). Hann var eftirvæntingarfullur.
„Ef þú hefðir ekki verið með í förinni,
þá hefði ég aldrei fengið að fara í þetta
ævintýraferðalag," sagði Allen.
„Hvaða þvættingur er í þér,“ sagði Abe.
„Það er enginn þvættingur,“ sagði All-
en. „Faðir minn er sannfærður um að þú
getir unnið bug á öllum hættum, sem á
vegi okkar verða. Hann heldur víst, að
þú getir varnað mér og ferjunni að sökkva
ef við rækjumst á.“
„Móðir mín trúir víst öðru,“ sagði Abe.
En þessir tveir ungu menn voru sam-
mála um að gera sitt bezta, hvað sem
aðrir sögðu og hugsuðu.
Á ferðinni lentu þeir í ýmsum ævin-
týrum. Á hverju kvöldi sigldu þeir ferj-
unni upp að fljótsbakkanum og bundu
hana fasta. Þeir sváfu á dekkinu og höfðu
teppi ofan á sér.
En oft var veðrið óhagstætt. Stormur-
inn hamaðist og þá var það aðeins með
mestu erfiðismunum að þeim tókst að
koma í veg fyrir að ferjunni hvolfdi.
Regnið streydi niður; dag og nótt urðu
28
HEIMILISBLAÐIÐ