Hljómlistin - 01.10.1912, Blaðsíða 8

6
HLJÓMLISTIN.
bæltinu; ónýttist þannig þessi fyrirætlun
hans og varð honum að eins lil kostnaðar,
þar eð hann varð sjálfur að kosta utanför
sína að mestu, og fór jafnframt á mis við
skrifstofulaunin um þann tíma er hann var
ytra, Þegar hann kom lieini, tók hann aftur
við skrifarastörfum sínum og hafði þau
siðan á hendi þangað lil stiptamtmanns-
embættið var lagt niður og landshöfðingja-
emhæltið stofnað 1872. Þá var og stofnað
sérslakt emhætti fyrir skrifara landshöfðingja
með ákveðnum launum úr landssjóði; um
þetta emhætti sótti nú Pétur með öruggri
von um, að sér nnindi veitt það, þar eð sá
maður varð þá landshöfðingi, eráðurhafði
verið stiptamtmaður, og Pétur hafði svo
lengi verið skrifari hjá; en hér iór gagn-
stætt þvi er hann ællaði; emhættið var veilt
öðrum manni, lítt kunnum hér á landi og
óreyndum; þótti það næsta ósanngjarnt,
að láta Pétur hér lúta í lægra haldi, þar
sem hann hafði verið stiptskrifari nál. 20
ár og sýnt í þeirri stöðu mikinn dugnað og
skyldurækni. — En hann kunni aldrei þá
list, að koma sér i mjúkinn hjá hinum æðri
höfðingjum með orðum einum, eða þeim
ráðum, er sýnast eigi sízt duga, þegar um
embættaveitingar er að ræða; hann ætlaði
jafnan verkum sínum og ástundun að mæla
með sér, en í jietta sinn var eigi farið
eftir því.
Þótt hann fengi eigi landritaraembættið,
var liann þó eftir sem áður á skrifstofu
landshöfðingja; hafði hann þar fyrst hin
sömu laun og áður (1200 kr.), en 1875 jók
landshöfðingi við hann 200 kr., svo að
hann hafði upp frá því 1100 kr.
Þegar liann var orðinn stiptskrifari hafði
hann að visu fengið fasla atvinnu og hetri
laun en áður, en hann hafði þá líka fyrir
þyngra heimili að sjá, svo að laun Iians
urðu eftir sem áður oilitil til að geta veitt
þvi allar nauðsynjar og var hann þvi neyddur
til að taka að sér ýms aukastörf, og var
það ofl eins og fyr, málfærsla við landsyíir-
réllinn. En mjög lítinn tíma hafði hann
aílögum til að stunda sönglistina, og varð
enn sem fyr oftast að geyma það nóttunni,
þvi að liann var allan daginn á skrifstof-
unni, að undanteknum dagverðartíma og
þeim tíma, er hann kendi söng í latínu-
skólanum, sem var 4 stundir á viku; mál-
færsluræður sínar varð hann að rita á
morgnana áður en hann fór á skrifstofuna
og á kvöldin eftir að hann kom heim. En
það áleit hann jafnan helgustu skyldu sina,
að sjá svo um, að konu sína hrysti aldrei
neilt og að hörnin gætu fengið lilhlýðilega
mentun og tvo sonu sína iét hann læra
skólalærdóm. En hversu mjög sem hann
lagði sig fram, átli hann þó ofl í talsverð-
um kröggum, því heimili hans þyngdist ár
frá ári, en skuldum reyndi hann að verjast
sem mest hann mátti. Kona hans kunni
og engu siður að fara vel með það, sem
henni harst í liendur, en honum að aíla
þess, og létti hún þar að auki mjög vinnu
hans með því að gjöra lionum heimilið að
ákjósanlegum fagnaðarstað, sem jafnan veitti
honum nýtl fjör og nýjan hug þegar eilt-
livað hlés á móti. Börn hans voru og öll
hin efnilegustu og hjálpuðust að, að gjöra
þeim alt til gleði, sem í þeirra valdi slóð,
jafnskjótt og þau koir.ust lil vits og ára;
enda mun hver sá, er kyntist heimili hans
kannast við, að það hafi í alla staði verið
hið skemtilegasta. Sjálfur var hann jafn í
skapi og skemtilegur; að visu heldur þur
og fámáll við ókunnuga og þá er honum
voru ei að skapi, en mjög ástúðlegur við
vini sína og kunningja, einkum jjær stundir,
er hann ætlaði til skemlunar. En þegar
hann var að vinnu sinni vildi hann helzt
að hann væri ekki tafinn, því hann var
jafnan kappsamur við alt, er hann tók sér
fyrir hendur og urðu því störf hans drjúg
og farsæl.
Þcir sem nú hafa hlutdrægnislaust skoðað
ástand Péturs eins og þvi hefir verið lýst,
munu eigi geta dæmt hann hart fyrir að-
gjörðir hans, er orgelið hilaði 1859, er
Þjóðólfur áfellir hanp svo mjög fyrir. Or-