Heimir - 01.02.1906, Blaðsíða 10

34
H E I M I R
Só fíuö góöur og láti sér jafnt ant um nútíðina og allii trúa
að hann haíi látið sér ant um hina liðnu tíð, þá lætur hann sig
ekki án vitnisburðar nú, Hann hlýtur að tala til þessa tíma á
skil-jaiilegu máli. Hvort setn trú vor leylir oss öllum aö játa
það eða ekki, þá er það nú samt vor hjartans sannfæring allra
er til sannfæringar kemur.
En eins og vér höfum séö er h'igum vorum öðruvísi háttað
nú, en var fyrir 3000 árum, og þaö sem þá var skiljanlegt, og
aö eins skiljanlegt öllum fjöidanum fyrir hvað það tæpti á sann-
leikanum, er oss sem nú lifuin sama og ekkert mál. Fyrir oss
sein ,nú lifuin, ber það ekki vott um nokkurn h!ut nema löngu
liðna æíi mannanna, nema barnalega smíö þeirra, er voru á
barnsaldrinum í öllum andlegum skilningi.
Mál það sem vér skiljum og sem til vor talar er það, seln
berst frá þessum tímum frá ytri og innri högum manna nú.
liin mörgu listavcrk, hin miklu umskifti, sem altaf eru að
veröa á mannheiminHin, cr létta undir með erfiöi og þunga og
þraut lífsframfærslunnar, sem eru að smá gjöra þaö ósatt, sem
í fyrndinni var álitið guðs lagaboö, og satt að inaðurinn skuli
jörðina erja, en hún skuli honum bölva.
Heimur, sem er í þann veginn að komast undir umráð
manna, sem er farin að taka þátt í kjörum þeirra, farin aö
lýsa þeim um nætur, iiytja þá stað af stað, opna fjársjóði sína
fyrir þeim, er hann hefir geymt og grafiö fyrir millíónum ára
síðan, er sá heimur, sem vér þekkjuin og lifum í, — og svo
maöurinn sjálfur meö öll sín ótal breytilegheit, ýinist hryggur
eða glaður, vesall eða voldugur í hinum andlega heimi, með
þrá og lífslöngun og ást og ótta í hjarta, ineð heilsan eða
kveðju eða eggjunarorð eða andvörp, söng eða hálfkveðið. stef
á vör, er maðurinn eins og hann er nú, er þaö mál, það al-
þeims mál, sem hann talar. Og á þessu máli verður guð til
vor að tala, ef vér eigum að skilja, ef hann elskar oss. — Og
vér erum þess fullvissir, að þannig talar hann til vor. Og ein-
rnitt það sem vér þráum og það sem vér elskum, og það sem
leiðir oss á hærri sjónarhæðir í þeirri mynd, sem það birtist í
vorum eigin huga, talar hann, ekki í gegnum ósýnileg orð eða