Heimir - 01.12.1906, Síða 6

'74
HEIMIR
sér lög og stjórn, heföi honum veitt létt aö taka upp goöorö.því
margir heföi ótrauöir kosiö aö ganga í þing með honuni.
En þeir tóku ekki upp goðorö Dakotamenn þá strax, en
þess varð ekki langt að bíða að þeir væri kvaddir ‘til þings og
einnig að greiöa þingkáup. Eins aftur á inóti öllu því smá-
lítilmótlega í íslenzku lundarfari vildi hann fyrir hvern mun
koma fyrir. Heimili hans var því um langan tíma ekki ein-
göngu „ráðhús" norðurbygðanna, heldur og líka „mcnningar-
stöct". Það stóð við þjóðbraut. Þangaö kornu allir, er ferð
áttu suöur um bygð. Þar varð ætíð stanz, því koma þurfti við
hjá Brynjólfi, leita tíðinda og segja vandkvæði sín eöa þá ham-
ingjustryk. í þá daga höfðu menn góða heilsu og góöa lyst,
hvort heldur var fram boðið kaffi eða matur, var því oftast til
húsa gengið og sezt til borðs. SIó þá í viðræöur, er ekki voru
við eina fjöl feldar, bar þá oft margt á góma.
Þaö voru örfáir af þeim, sem fyrstir settust að í bygðinni,
sem voru lesandi á enska tungu. Brynjólfur hafði aflaö sér
þeirrar þekkingar mjög snemma, gat hann því fljótt fylgst með
í landsmálum, og frætt aöra um, hvaö væri að gjörast. Fyrst
komiö var í nýtt land, var aö hagnýta sér þá efnalegu og and-
legu kosti, er landið hafði að bjóöa.
Það væri ekki að segja söguna rétt, ef slept væri aö geta
þessa. Þaö var fyrir heimuglegan vingjarnlegleik til inanna,
hjálp í ýmsu andstreymi, uppörvun, þýðlegt viðrnót, ramnor-
rænt skapferli, er á stundum gat látið á sér bera, að Brynjólfur
náði tiltrú, virðingu og vináttu manna, en ekki fyrir tilhreinsun
í trú, þótt fyrir það yrði hann víðfra*gastur.
Mönnum var hættulega gjarnt til þess fyrstu árin, meöan
fátæktin og málleysiö var annars vegar, aö skoöa enskumælandi
inenn fyrir sér, og bera með sér kúgunarsvipinn, sem fylgir svo
mörgum íslenzkum fátækling. Þetta kom ekki eingöngu fram í
viðskiftum viö ainerísica menn, heldur og líka gagnvart prestum
kyrkjunnar, eftir að þeir eignuöust presta. Þaö var eitt meö
öðru, er Brynjólíur reyndi að tala niöur í mönnum. Vestur-
íslenzka þjóðlífið á ef til vill engum eins mikið að þakka.hnign-