Heimir - 01.12.1906, Síða 19

HEIMIR
187
og inni undir þakskeggi sorglaus og sæl
býr svalan og eggin sín ver,
hún storkandi sýnir mér sólyljaö bak,
viö sumarið hæöist að mér.
„ O, frelsi ! — Lífsins loft,
sem litblómum þroskar rót !
og ómælis himinn of höfuð mér !
og heiðgræna jörð undir fót !
rétt svipstund! að finna inig sjálfa’ eins ogfyr,
er söng eg um árdegi ljúft
og vissi’ ei hvað skorturifan sverfur sárt
og sulturinn nagar djúpt.
Ó, hvíld ! að eins hvíld eina stund !
eg hygg ekki’ á langsæla stund,
ekki vonar né ástar né unaðarstund,
en örstutta, grátfrjálsa stund;
því hjartanu létti ef leyst væru tár
úr læðingi í saltri gröf;
(?n falli þau niður, mér nerna þau starf,
eru nálinni’ og þræðinum töf !"
Meö þróttvana, þreytta hönd,
með þrútin augu og rauð,
svo töturleg kona við sauma sat,
að siðmenning öll virtist dauð.
Spor! spor ! spor !
við sparnað, hungur og þröng,
með hreimi, sem vitnaði um horfið þor
—ó, heyri það auðugir meðal vor—
c hún söng þenna „skyrtusöng".
.S'/o. Júl. Jóhannesson.