Heimir - 01.12.1908, Blaðsíða 21

HEIMIR
141
Veröi engmn á vegi ferðamannsins aö honum sé fremri
eöa jafningi hans, þá haldi hann áfram feröinni aleinn. Betra
er aö fara einförum en bindast féiagsskap meö flónum.
„Þessa sonu á eg og þenna auö á eg." Meö þessurn hugs-
unum þjáir heimskinginn sig. Hann, sem ekki á sig sjálfan,
hve miklu síöur marga sonu og mikinn auö.
Heimskinginn er veit aö hann er heiniskur, er aö nrinnsta
kosti spakur svo langt sem þaö nær. En heimskinginn, er
heldtir aö hann sé spakur, er sannarlegur fáviti.
Þótt heimskingi hafi umgang meö spökum manni alla sína
æfi, finnur hann ekki freniur sannleikann en skeiðin finnur
bragöiö aö súpunni.
Enga verri óvini á heinrskinginn en sjálfann sig, því verk
hans öll veröa honum til óhamingju og bera beizka ávexti. Þó
heldur hann aö ávextirnir verði sætir sem hunang áöur en verk-
iö er fullnað. En þegar þeir eru fullnáöir eru þeir beizkari en
gall.
II. SPEKINGURINN.
Fyrirhittir þú spakann mann, er segi þtr hvar þú getir leitaö
hinna sönnu auðæía, er segir þér hvaö þú skulir varast, er vítir
ósannsögli; betra en ekki verra er þeim, er fylgirhonum.
Lát hann víta, lát hann kenna, lát hann fyrirbjcða ósami-
lega hluti!— Réttsýnir menn unna honum fyrir þaö. Þeir
ranglátu hata hann.
Gjör ekki illvirkja aövinum, gjör ekki smámenni aö vinum:
Vel sæmdarmenn að vinum. Eig beztu tnenn að vinum.
Eins og bjargiö bifast ekki við veöriö, svo æörast ekki
spekingurinn við hróp né hrós.
Spakur maöur heldur áfram hvaö sem á gengur; hvoit held-
ur snertur af sorg eöa gleöi, sýnir hann hvorki æöi né ofsakæti.
III. ILLMÆLGI.
Hverjum manni er fæðist er lagt sverö í munn. A þvi
skaöar heimskinginn sig, er hann illmælir.