Iðunn - 01.01.1887, Page 62
66
H. C. Andersen :
»Erum við nú í aldingarðinum ?» spurði kóngs-
sonurinn.
»Nei, langt frá«, sagði Austri; »en við koraum
þangað bráðum«.
»Líttu á fjallshlíðina þarna með stóra hellismunn-
anum, sem vínviðarhríslurnar hanga niður fyrir,
eins og gluggatjöld. þar eigum við að fara í gegn
um ; sveipaðu að þjer kápunni þinni; hjerna er sólin
logheit, en að vörmu spori kemur nístings-kuldi.
Fuglinn, sem þarna er að fljúga fyrir hellisdyrnar,
hefir annan vænginn í sumarhita, en hinn í vetrar-
kulda».
»Er þá þetta leiðin til Paradísar?»
Nú komu þeir inn í hellinn. En hve þar var
nákalt og nístandi! þ>ó stóð það ekki lengi.
Austri þandi vængina, og skein af þeim eins og
eldsloga. En þeir hellar og gljúfur ! Björgin ginu
við þeim með alls konar fáránlegum myndum, en
vatnið vall og dundi niður úr rjáfrinu; sumstaðar
urðu þeir að skríða á fjórurn fótum; svo var lágt;
en óðara svo hátt og rúmt, eins og þeir væru út
& víðavangi. Stundum var leiðin líkust því, sem
þeir væru í dimmri, háhvelfdri steinkirkju með svört-
um súlum, sillum, stöllum og steinlíkkistum.
»Við gönguin víst grafarinnar veg til aldingarðs-
ins Edenn, sagði kóngssonurinn; en Austri anzaði
engu, heldur benti fram eptir, og skein í því ljóm-
andi Ijósblámi á móti þeim. Björgin uppi yfir
þeim urðu smátt og smátt einsog í þoku tilsýndar,
og seinast eins og hvít ský í tunglskini. J>eir
komu nú undir heiðríkan og undurblíðan himinn.og
var loptið eiu^ tært og heilnæmt, eins og á háfjöll-