Iðunn - 01.01.1887, Page 63
57
Aldingarrturinn Eden.
Urni og kenndu þeir ilm sem af ódáinsgrasi. þar
rann móða, eins tær og liiminloptið; og glóðu þar
fiskarnir niðri í eins og gull og silfur; purpura-
rauðir álar sprikluðu þar og þar, og þeyttu frá sjer
eldgneistum í hvert sinn sem þeir fitjuðu bugð-
Urnar ; vatnsliljublöðin höfðu regnbogaliti, en blómið
sjálft var logi gullrauður, sem vatnið hjelt lifandi,
ems og olían ljósinu í lampa. A móðunni var brú
Ur einum heilum marmarasteini; hún var svo hag-
Isga gjörð og úthöggvin með laufaskurði, eins og
fiún öll væri úr kniplingum og glertölum. Yfir
firúna lá vegurinn inn á ódáinsakurinn, þar sem
aldingarðurinn Bden er í miðjunni.
Nú tók Austanvindurinn kóngssoninn í fang sjer,
°8 bar hann yfir brúna. I því hófu lauf og blóm
^nndælan söng; það voru hin fegurstu lög frá barn-
®sku hans; svo hvellt og skært syngur engin mann-
leg rödd.
^oru þaðpálmatrje eða risavaxnar vatnsplöntur,
8em hjer uxu? Svo fagrar og fjallháar eikur hafði
bóngssonurinn aldrei sjeð. jpar hjengu alls konar
tmrfeðmingsviðir í fljettum og flækjum, líkast skraut-
legum rósum með gullröndum, ellegar glitstöfum
framan á gömlum skinnbókum; þar var hið und-
ursamlegasta sambland af fuglum, blómstrum og
aHs konar fegurð.
Við fætur þeirra stóðu páfuglar í grasinu með
Utþanin stjelin, eins og ljómandi guðvefjartjöld.
^úi það stóð heima! J>egar kóngssonurinn tók á
Þ°!oi, fann hann, að það voru ekki fuglar, heldur
Plöntur, eins konar máríustakkar, sem leiptruðu
eiUs og pástjel. Ljónið og tígrisdýrið stukku þar,