Iðunn - 01.01.1887, Qupperneq 79

Lúðursveinninn. 73
i virkinu var bænahús, sem hætt var að nota;
það stóð við norðurmúr virkisins, og voru tvær skot-
raufar á því þeim meginn, sem út vissi frá virkinu.
Undir húsinu var stór kjallari; í þessum kjallara
v°ru þeir grafnir, er fjellu; var stórt op á gólfinu
yfir kjallaranum og hlemmur yfir; og því var mið-
Ur> að aldrei leið sá dagur, að ekki væri hlemmur-
un ónáðaður.
í>að var einu sinni seinni hluta dags. Vjer liöfð-
Uni ekki bragðað mat, og jeg var fremur stúrinn.
í>á kom Pjetur til mín, og var mjög laumulegur.
Sagði hann mjer frá því í trúnaði, að hann hefði
von um að geta aflað oss kveldverðar.
Hann sagðist hafa tekið eptir því, að tvær villi-
fiúfur flygju á hverju kveldi inn í bænahúsið, og
ut aptur á morgnana, og taldi sjálfsagt, að hægt
v®ri að ná þeim. Jafnskjótt sem hann hafði birt
Uljer ráðagerð sína, hóf haun leiðangurinn gegn
fiúfunum.
Hann Iæddist inn í bænaliúsið, faldi sig þar og
beið svo átekta. Áður langt leið, komu dúfurnar;
Pjetur spratt á fætur, og hafði hann staf að vopni;
eu inyrkt var í húsinu, og vissi Pjetur eigi fyr en
fiann stakkst á höfuðið niður um hleragatið; það
vildi þá svo óheppilega til, að tvö lík höfðu verið
látin hjá gatinu og það opið; urðu líkin honum að
fótakefli. Morguninn eptir leitaði jeg alstaðar að
honum; heyrðist þá ámátleg væl neðan úr kjall-
aranum, og fannst Pjeturþar nær dauða en lífi af
hræðslu.
þessu æfintýri Pjeturs hefir hlotnazt sá heiður, að