Iðunn - 01.01.1887, Page 97
Kona byggingameistarans. 61
tók hún einn af hinum hálfslöktu bröndum á arn-
mum og fór með hann út á stræti sem allra hljóð-
logast; það var varla, að hún þyrði að draga
audann.
Hvert fór hún? Bar hún þennan logandi brand
til þess að lýsa sér í myrkrinu, sem umkringdi
^ana á strætinu ? þótt myrkrið væri mikið og veg-
urinn, sem Katalína hafði ráðizt í að fara, hinn
lisettulegasti, þá leitaðist hún samt við að fela
brandinn undir skikkju sinni sem bezt hún gat,
°g hefði henni þó ekki veitt af að neyta birtu
hans, þar sem leið hennar lá um voðalegar kletta-
SJár; það mátti ótrúlegt þykja, að hún svo fíngerð
kona hefði þrek og áræði til að fara þær ógöngur.
Hptir miklar hættur og þrautir komst hún loksins
W Marteinsbrúar. Vindurinn hvein eun í hvelfing-
u*u brúarinnar og straumurinn hamaðist beljandi
á stólpum hennar, eins og hann væri reiður yfir
Þvb að hann gat ekki sigrast á brúartálmanum,
sem hann hafði losast við áður, fyrst fyrir tilstilli Hin-
rik8 af Trastamara, en síðan optar en einu sinni
af eigin rammleik.
]?egar Katalína nálgaðist brúarstólpann, sló yfir
hana einhverjum óttahrolli, sem hún fékk ekki
varizt. það gat verið af því, að hún stóð á hyl-
^ýpis-barmi, þar sem vatnið ólgaði og hamaðist
Uiðrí; það gat verið af því, að höud hennar, sem
var líknarverkunum vönust, ofraði mi brandi eyði-
^Q8ghigarinnar; það gat verið af því að svo liittist
á, að ógurleg skrugga drundi við einmitt í sama
bili; það gat verið af því, að hún var hingað komin