Iðunn - 01.01.1887, Page 104
98
Presturinn á Bunuvönum.
lingnum, enda hevrði ieg ekki hanann gala. Æ,
vei mjer; hvernig á jeg að una mjer í paradís
síðar meir, ef mín elskuðu sóknarbörn komast ekki
þangað líka».
»Jeg kenni í brjósti um yður, vesalingur; ogviljið
þjer endilega fá vissu í yðar sök, þá skuluð þjer
þræða stíginn þann arna, sko; en hraðið þjer yður;
yður ber þá að lokum þangað, sem hlið eitt mikið
er á vinstri hönd við veginn, og þar munuð þjer fá
að vita allt, sem yður er forvitni á f þessu efni. Guð
veri með yður».
Og engillinn lokaði hliðinu.
það var langur vegur, og ekki skemmtilegur: all-
ur þakinn glóandi kolum og eldsglæðum. Jógreik-
aði áfram og rasaði í öðruhvoru spori; en það átti
jeg ilskónum að þakka, sem ljúfmennið hann sankti
Pjetur minn lánaði mjer, að jeg skaðbrenndi mig
ekki á fótunum.
Loks sá jeg á vinstri hönd mjer hlið eitt mikið,
ákaflega hátt og vítt, og stóð opið upp á gátt. 6,
vinir mfnir ; hvílík sjón ! það er svo sem ekki verið
að spyrja menn að heiti þar; þar er ekki haldinn
neinn prótókoll. þeir fara þangað inn í stórum hóp-
um, eins og þegar þið éruð að þyrpast inn í veitinga-
hvisin á sunnudögunum.
Jeg var allur í einu kófi af angist og kvíða, og
þó var jeg jafnframt eins og gagntekinn af nfst-
ingskulda. Hárin risu á höfði mjer. Jeg fann ein-
hverja undarlega sviðalykt; það var líkast því, þeg-
ar hann Magnús gamli hjerna Moldu-hlunkur, sem
kallaður er, sem járnar hjer flesta hesta, rekur
skeifurnar glóandi undir fæturna á þeim, svo hóf-