Iðunn - 01.01.1887, Page 189
183
Ósannsögli.
En Anton hafði ekki komið heim aptur, og Ját-
varður kom næsta morgun til móður sinnar og ját-
aði henni brot sitt, til þess að lina kvalir samvizku
sinnar. Emilía varð mjög hissa; en í stað þess að
finna að við son sinn, áminnti hún hann um að
láta föður sinn ekki neitt af neinu vita, því hann
rnundi verða reiður.
Vilhjálmur varð órólegur yfir hvarfi Antons;
haun sendi til allra kunningja sinna, og ljet spyrja
eptir honurn á konungsveginum og í þorpunum í
grenndinni; hann setti jafnvel auglýsingar í dag-
blöðin og baðst þess, að unglingurinn væri fenginn
til að snúa heim aptur, og að vel væri farið með
bann, hvar sem hann hittist. En allar fyrirspurnir
hans urðu árangurslausar; hvergi spurðist til An-
tons. Játvarður, sem í rauninni var vel viðæsku-
fjelaga sinn, var mjög hnugginn yfir þessu atviki,
sem hann kenndi sjálfum sjer um. En honum
leið þetta brátt úr minni. Hið eina gagn, sem
hann hafði af vinarmissinum, var það, að liann
úsetti sjer nú, að segja aldrei ósatt eptirleiðis, hve
nær sem slík ósannsögli gæti orðið einhverjum
hættuleg,—eins og auðið sje að sjá fyrir allar afleið-
lngar ósannsöglinnar!
Eám árum síðar bar svo við einu dag, að Ját-
Varður kom til fjölmennrar kaupstefnu skammt frá
ættstöðvum sfnum. þ>egar hann reið þangað, villt-
18t hann á krossgötum, en honum vildi það til, að
hann mætti ráðvöndum bóndamanni, er vísaði hon-
Urn rjetta leið, svo hann komst með heilu og
höldnu til kaupstefnunnar og skemmti sjer þar vel.
hfann keypti ýmsa smámuni, og gaf þá aptur ó-