Iðunn - 01.01.1887, Page 193
187
Ósannsögli.
bón hans; en er hann heyrði.að stúlka sú, er Játvarður
talaði, um var dóttir T. peningakaupmanns,ung stúlka
en hvorki fríð sýnum njevel menntuð, þá átti hann
hægt með að ímynda sjer, af hverjum hvötum
sonur hans gerði þetta ; hann samþykkti gjaforðið
fúslega og lauk lofsorði á þetta áform sonar síns.
Játvarður fór þegar heim til peningakaupmannsins,
nágranna síns, og var auðsjeð, að hann var hissa
á komu hans. »Jeg kem«, sagði Játvarður, »til þess
að grátbæta yður um fyrirgefning, og til þess að
bæta svo sem mjer er auðið úr þeirri ógæfu, er
jeg óviljandi steypti yður í«. »Bæta fyrir yfirsjón
yðar!« svaraði T. með beisku brosi, »hvernig má
það verða?« Játvarður bar upp bónorðið, og brá
þá brosi yfir hið alvörugefna andlit peningakaup-
mannsins. Einkasonur hins auðuga Vilhjálms var
vissulega hinn rjetti maður handa dóttur hans.
Ef vjer sleppuin að minnast á hina fyrri tilhneig-
ingu Játvarðar til þess að segja ósatt, þá var hann
fremur álitlegur maður, og var því bónorði hans
tekið greiðlega. Játvarður kvæntist innan skamms,
og varð hann nú rólegur með sjálfum sjer, af því
hann þóttist hafa bætt það tjón, er hann varð
óviljandi valdur að. En það leið ekki á löngu,
áður en hann komst að því, að hinar háskalegu
afleiðingar lyginnar eru einatt óbætanlegar. T. var
án efa ánægður með gipting dóttur sinnar; en allt
um það gat hann ekki gleymt móður hennar, sem
með sparsemi og viturlegum ráðum hafði hjálpað
honum til að græða talsvert fje. Hann veslaðist
upp f sorg og eymdarskap, og dó að fám árum
liðnum ; ljet hann þá eptir sig hin yngri börn sfn