Iðunn - 01.01.1887, Page 216
210
Cai'l Andersen:
vildi fá mig til að drekka meira. En nú liafði jeg
misst alla löngunina til þess, glaðværðin var burtu
í það skipti, og jeg hjet því með sjálfum mjer, er
við gengum ofan til skipsins, að þetta skyldi vera
í síðasta sinni, sem við skemmtum okkur saman á
landi. það heiti átti jeg hægt með að efna, því
daginn eptir strauk hann af skipinu.
»Jæja; vjer urðum þá lausir við hann, óþokkann
þann arna«, mælti skipstjóri daginn eptir, er vjer
sigldum niður eptir Thempsá.
En jeg veit ekki hvað til þess kom, að jeg vildi
heldur að hann hefði verið kyrr á skipinu, þó að
jeg gæti alls eigi fellt mig við hann, heldur en að
vita af honum á landi og svona langt á milli okk-
ar.
|>að var laugur tími, sem gekk til ferðarinnar;
því hvar sem vjer komum á höfn voru jafnan, fyrir
nýjar og gróðavænlegar ferðir, er eigi mátti láta
ganga úr greipum sjer; græddu bæði útgjörðarmenn
skipsins og skipshöfnin mikið fje á þessum tíma.
|>ó var jeg glaður í bragði, þegar vjer lögðum inn
í Thempsár-ósa eiun fagran sumardagsmorgun
eptir 3 ára brottveru. Mjer virtist allur hinn
mikli skipafjöldi, grænu bakkarnir með borgum og
bæjum og allt, sem þar var kvikt, kinka kolli við
mjer og segjamig velkominn. — það var einmitt hin-
um meginn við allan þennau urmul, sein jeg átti
að liitta Maríu aptur !
f>ennan dag að áliðnu kom skipstjóri til mín fram
á skipið og mælti:
»J>á erum við komnir aptur heim heilir á húfi,
Jóhann, og því get jeg gjarnan sagt þjer þa^