Iðunn - 01.01.1887, Page 222
216
Carl Andersen:
þá var hann niðri. það var ekki að búast við, að
svo gæti æxlazt til lengdar.
A þriðja degi áliðnum tók að hvessa. Yjer vorum
staddir í Englandshafi. Hanu var orðinn mikill í
sjóinn og dimmur í lopti. Um sólarlag virtist
veðrinu slota allt í einu, en þá rauk hann aptur
jafnharðan miklu meir en áður, og gerðist hið
mesta ofsaveður. Skipið hjó ákaflega. Hver hol-
skeflan rauk yfir eptir aðra, og skolaði tunnunum og
brotum af borðstokknum og öðru á skipinu ofan
þilja frarn og aptur. Allt af var að sortna í loptí
meir og meir, og loks gerðist svo mikið myrkur,
að ekki sáust handaskil, nema þegar eldingar rufu
skýin.
Vjer vorum allir uppi í siglunum, því að það
varð að fella öll segl, bæði smá og stór. Topp-
stengurnar hrukku í sundur fyrir ofan höfuðið á
oss og kaðlarnir lömdust til og frá, en eigi tjáði
annað en að reyna að bjarga því, sem hægt var.
Jeg hjekk með mestu naumindum á rá, er lá við
að stormurinn mundi fara með þá og þegar, og
gerði mitt hið ýtrasta til þess að ná þaðan í kað-
al úr siglupallinum; þá sá jeg allt í einu, er
skrugguljósi brá fyrir rjett fyrir framau mig, mann-
fýluna, sem jeg get varla nefnt á nafn. Með
vinstri hendinni hjelt hann sjer föstum við sigl-
una, en hina hægri rjetti hann frá sjer, og glamp-
aði þar á hníf ; var hann afskræmdur af æði,
reiddi til hnífinn og grenjaði :
»Nú kem jeg þjer fyrir þar sem þú líklega get-
ur látið mig í friði. Taktu við og farðu svo til
Maríu».