Iðunn - 01.01.1887, Síða 223

Jóhanna.
217
Áður en hnífurinn lenti í brjóstinu á mjer, sem
honum var ætlað, hraut hann úr hendinni á hon-
um. jpegar jeg heyrði þennan níðing nefna Maríu
á nafn í háðungarskyni, varð jeg svo snarráður og
skjótur viðbi-agðs, að jeg hef undrazt það opt síð-
an. Jeg þreif til hans f sama vetfangi, sleit hann
frá siglunni, og fleygði honum út fyrir siglupallinn
og niður á þilfar.
Hann meiddist mjög við fallið og var illa út leik-
inir. Bn jeg skal játa það, að mig iðraði eigi þessa
verks.
Vjer bárumst veðrið af fyrir akkerum, og tókum
land í Dúnkirken eptir tvo daga. f>ar fluttum vjer
hann á sjúkrahús sjóinanna. Jeg hjelt þá, að hann
væri ólæknandi. En að mjer hefir skjátlazc þar,
það sáum vjer 1 þokunni um daginn. Hann liefir
sezt að meðal fiskimannanna í Dúukirken ; þeir
lofa honum líklega að liýrast þar í guðs þakka
skyni, því ekki getur hann gert mikið til gagns,
svo á sig kominn sem hann er. Má vera, að þeir
hafi hann fyrir fífl sitt, til þess að stytta sjer
stundir.
En þess vil jeg óska, að við Marteinn sjáumst
okki aptar; — að minnsta kosti vil jeg ekki eiga
Þ&ð á hættu að rekast optar á hann um þessar
slóðir, og því skal þetta verða í síðasta sinn, sem
jeg fer til íslands».
þannig lauk Jóhann sögu sinni.
»Hann hefir sannarlega átt það skilið, að svona
fór fyrir honum», mælti jeg; »og eigi sýnist