Iðunn - 01.01.1887, Page 235
Jóhanna.
229
lönd þeirru beggja hjer ura bil jöfn að stærð og
gæðum. Ain var lögð og eins og spegill að sjá
bakkanna á milli; snjór var á bökkunum, og sýnd-
Ust mjer þar svartir deplar á iði til og frá. f>að
voru hrafnar að hoppa. Jeg sá, að tveir voru á
hvorum árbakkanum ; sagði Valborg mjer, að þeir
tveir hrafnar, sem voru okkar meginn árinnar,væru
bæjarhrafnarnir frá Guttormshaga, en liinir af hin-
Um bænum. |>eir skipta sjer niður á bæina.
“Annars lenti þeim saman», sagði hún brosandi.
‘Ðjarfur er hver um deildan verð».
Bæirnir voru báðir eins. J>að voru mörg smáhús
ur grjóti og torfi, sem stóðu í röð með samföstum
göfium, og ferhyrndur gluggi á hverjum gafli, nema
miðgaflinum ; þar voru dyrnar. Snjórinn lá yfir
allt, og var því illi að greina húsaþyrpinguna langt
tilsýndar frá öðrum diikkum dílum. Jeg sá þar
engan mann á ferð, en reykinn lagði upp í loptið
hffigt og stillt og bar vott um, að hjer voru manna-
hýbýli. Spölkorn frá bænum voru útigangshross og
hröpsuðu í snjónum ; þau eru látin bera sig sjálf
eptir björginni.
í>etta var allt nýstárlegt í augum mínum. En
vetrarkyrrðin á öllu átti svo vel við hina veiku burði
^u'na, að mjer fannst jeg vera eins og heima hjá
og það því fremur, sem Valborg fylgdi mjer
1 þetta fyrsta sinn, er jeg fór út fyrir bæjardyr,
°g gerði mjer grein fyrir, hvað það var, sem fyrir
augun bar.
^ Bptir fitla stund sáum við mann koma út úr
‘nuurn á móti ogskunda niður að ánni, yfirum hana
°8 eíðan upp að bænum í Guttormshaga.