Iðunn - 01.01.1887, Page 236
230
Carl Andersen :
»J>að er Eilífur, nýi vinnumaðurinn fyrir hand-
an», sagði Valborg ; »jeg þekki hann af því, hvernig
hann vingsar handleggjunum. Ætli það gangi
nokkuð að franska manninum veika venju fremur?».
Jeg hafði eigi heyrt hans getið fyr; en áður en
Valborg fengi satt forvitni sína, var sendimaðurinn
kominn til okkar. Hann stóð á öndinni af mæði
eptir hlaupin, og svitinn rann af honum. Hann
tók af sjer húfuna, og þurkaði af sjer svitann með
henni. Síðan sagði haun eitthvað við Valborgu
á móðurmáli sínu, sem jeg skildi ekki. Hún hristi
höfuðið ; en þegar hann hafði lokið máli sínu, vjek
hún sjer að mjer, og sagði, að það væri bezt að
hún hjálpaði mjer inn, áður en hún færi burt með
manninum, sem væri að vitja hennar til sjúklings.
Hann var einn af þeim, sein hafði brotið skip sitt
sömu nótt og jeg, að hún sagði, en hafði verið miklu
ver útleikinn. Maðurinn sagði.aðhann væri sáraumur
þann dag ; það væri eigi fyrir nokkurn mann að koma
nærri honum ; hann annaðhvort vildi ekki eða gæti
ekki skilið aðra nje aðrir skilið hann. Nú vai'
mælzt til þess við hana, að hún kæmi yfir um og
reyndi hvað hún gæti. Kann ske hún gæti skilið
hann betur en aðrir. þá varð hann samt að tala
eitthvað annað eu frönsku.
Jeg bað hana að tefja sig eigi mín vegna, þvi
nú væri jeg orðinn svo brattur og gæti vel sjeð
um mig sjálfur. Hún brá sjer inn eptir klút til
þess að bregða yfir höfuðið á sjer, og fór síðan af
stað með manninum. Kvaðst mundi komabráðuni
aptur.
Hún var þar lengi fyrir handan, og jeg hafði