Iðunn - 01.01.1887, Page 238
232
Oarl Audersen :
sjer mein — hann heyrði vel, að jeg væri María;
jeg skyldi fara. »Burt! burt!» æpti hann í sífellu.
Jeg átti lengi erfitt með að koma honum í skiln-
ing um, að jeg lijeti Valborg en ekki María».
Mjer er enn í minni, að mjer brá svo við síð-
ustu orð hennar, eins og jeg ætlaði að springa.
Jeg hlýt að hafa verið hræðilegur ásýndar, því að
hún þagnaði og horfði á mig með skelfingu. En
er jeg náði aptur andanum, og fór að ausa út úr
mjer bræði-yrðum, hefir lítið vantað á, að hún
hjeldi mig brjálaðan líka. »það er Marteinn 1
Farðu eigi þangað, láttu hann eiga sig. Varaðu
þig á honum! Hann hefir fyrr vjelað saklausa
stúlku ! Komdu eigi nærri honum, komdu eigi nærri
honum !» Svona hjelt jeg áfram.
Hún reyndi að spekja mig. »Nú er jeg hjer og
verð hjer», mælti hún. Hún sagði og, sem satt var,
að jeg þekkti ekki frakkneska manninn, oggætiþví
eigi vitað neitt illt um hann.
»Hann er ekki franskur ! Hvernig ættir þú ann-
ars að geta talað við hanu ? það er hann Mar-
teinn ; liann hefir haldið, eins og jeg, að þú værir
hún María ! það er hann, sem hefir drepið hana,
veslings-stúlkuna mína». Svona hafði jeg látið
dæluna ganga, sagði Valborg mjer síðan. Og hún
vÍ8si ekki, hvað jeg átti við, því að jeg hafði aldrei
talað við hana um það mál. Hún fjekk ekki tóm
til þess að hugsa lengi um þetta í það sinn, sagði
hún mjer seinna; því það Ieið yfir mig af þreytn
og geðshræringu. Hún hjelt fyrst, að jeg væri
dauður, og kallaði á hitt fólkið.
Ekki bjó jeg samt lengi að þessu; jeg konist