Iðunn - 01.01.1887, Side 243
Jóhanna.
237
bitanum hjekk látúnshjálmur ; loguðu á honum 4
Ijós. Altaristaflan var úr trje og máluð; var á
henni frelsarinn með krossinn. A vængjunum voru
margar, smáar, útskornar, gullroðnar trjemyndir.
Kring um altarið voru hvítar grindur, en á því
hreinn, hvítur dúkur, og loguðu þar ljós í fjórum
litlum látúnsstjökum. Prjedikunarstóllinn var ekki
langt frá altarinu. Hann var málaður rauður og
blár, og var ekki hærri en rjett svo, að presturinn
rak sig ekki upp undir.
Jeg skildi hvorki sálmasönginn nje ræðuna, en
jeg setti það ekkert fyrir mig, nje hitt, hvað sam-
kunduhúsið var lítilmótlegt. Jeg hugsaði með sjálf-
iim mjer, að vjer værum þó allir hjer saman komnir
í nafni Drottins, og hann mundi bænheyra alla
jafnt, ef vjer bæðum innilega. Og hann heyrði
bæn mína þann dag; jeg fann, að hann var með
ttijer, og jeg varð öruggur og hughraustur.
þegar presturinn var búinu að hlessa yfir söfn-
^ðinn og útgöngusálmurinn á enda, sneri hann sjer
til mín og mælti á mína tungu, frá altarinu, að
bann hefði í ræðu sinni í dag þakkað guði líka
tyrir hinn útlenda mann, sem hefði komizt svo dá-
samlega úr lífsháska og fengið heilsu aptur. »Og
*iáð guðs mun ávallt fylgja þjer, svo framarlega sem
bó sjálfur lifirí sátt og friði við aðra menn. AmenU
Þannig mælti hann, og lagði mikla áherzlu á síð-
Ustu orðin.
Mjer varð litið til Valborgar. Hún laut með höf-
^^ið, en var blóðrjóð í kinnum.
_ Meðan á messugjörðinni stóð, hafði veður breytzt
1 iopti. Loptið var allt dökkgrátt að sjá, dalurinn