Iðunn - 01.01.1887, Page 247
Jóhanna.
241
ö>aímánuð ; fyr var ekki sólin biiin að taka upp
aHan snjó í dölunum.
En mi verð jeg að segja yður, að þó jeg gerði ekki
tterna gengi út og inn í þessar 3 vikur, þá var þó líka
eitthvað, sem barðist áfram til blómgunar og þroska í
brjóti mínu. Presturinn hafði sáð hinu fyrsta korni
Díeð orðum sínum, sem ávallt hljómuðu fyrir eyrum
DD’num. Og þegar jeg auk þess hugsaði um hand-
leiðslu guðs á mjer í illviðrinu, þar sem hann ijet
ómálga skepnu verða mjer til lífs, rjeð jeg það af
Dneð sjálfum mjer, að jeg skyldi koma til Marteins
áður en jeg fœri af stað, og sættast við hann, ef
hann vildi sáttum taka.
Einn góðan veðurdag stóð jeg úti í sólskininu
eptir hádegisbilið, og við Valborg bæði saman. Jeg
átti nú að fara, ef til vill, daginn eptir, ef reiðhest-
Dr Outtorms, sem var kominn eitthvað upp í fjall,
tyndist fyrir þann tíma; því að húsbóndinn ætlaði
s]álfur að fylgja mjer í kaupstaðinn — minna mátti
ekki gagn gera. Við Valborg höfðum talazt lengi
Vlð bæði í gamni og alvöru. Nú þurfti hún að
fora frá mjer. Hún hafði sem sje lofað að vitja
“franska mannsins# við og við, þegar hún ætti hægt
Dieð, og vildi nú nota góða veðrið.
“Já, nú verð jeg að fara, Jóhannn, sagði hún.
”Annars hefi jeg kann ske engan tíma til að hjálpa
Þjer að búa þig undir ferðina».
Hún vissi vel, að það var ekki um mikið að búa.
“En jeg held jeg verði að koma með þjer í þetta
Slnn, og flytja þig yfir ána», sagði jeg.
Þjer hefðuð átt að sjá augnatillit hennar þá.
Iðunn. V. 16