Iðunn - 01.01.1887, Page 251
Jóhanna.
245
"En þegar jeg reri Valborgu aptur yfir ána,
var jeg glaður og liress í huga. Kvöldið var svo
íagurt, eins og stundum er mjög norðarlega, bjart
fjalla og heiður himinn, en áin spegilfögur.
Aldrei sá jeg Valborgu jafnfríða og tigulega, eins
°g það kvöld. »Jeg þakka þjer nú fyrir, Jóhann !
í>að var fallega gert», mœlti hún.
Og ef jeg á að segja eins og er, þá fannst mjer
satt að segja við hafa vel að verið þann dag».
Hjer lauk hinn gamli rnaður sögu sinni. Hann
sat góða stund með krosslagðar hendur, hljóður og
^ugsandi.
Jeg sá ljósi bregða fyrir úti í Sundinu, og jafn-
skjótt heyrðist hár hvellur. þá vaknaði Jóhann
s6rn af draumi, lirökk við og mælti:
“Hvaða ósköp ! nú er tekinn niður fáninn á her-
s^ipinu þarna úti, svo dagurinn er liðinn, og mál
konúð fyrir okkur að fara heim. J>jer getið farið
sJálfur nærri um það, sem eptir er af sögu minni».
Jeg gekk heim með honum og átti þar góðu að
^agna hjá honum og Jóhönuu hans. Hún var svo
f viðmóti, alúðleg og stimamjúk við hinn gamla
^ann, að mjer þótti engin furða, þótt hann yndi
Vel lífinu. |>ar var rósemi og glaðværð, eins og
Vera ber á heimili gamals sjómanns. Vjer heyrðum
roturnar í Marteini, en þeirra gætti ekki fyrir
Slaðværðinni í oss, og var sem vjer vissum eigi af,
a^ hann var til.
Jóhanna sýndi mjer innan um allt húsið ; það
Var þvegið og hreint og hver hlutur á sínum stað.