Iðunn - 01.01.1887, Page 265
í misgripum. 259
emungis að segja, að þjer — hafið — gefið — okkur
skakkt saman«.
Gamli maðurinn hvessti anguu á hinn heiðraða
tffiðumann, út undau gleraugunum. Hann Vissi
Það með sjálfum sjer, að í 36 ár hafði hann aldrei
lesið vígsluorðin rangt eða sleppt nokkru úr.
“Hvað eru þið að hugsa, góðir hálsar?«, svaraði
kann hálfbyrstur; »þið voruð eins rjett gefin sam-
ai1 og öll hin«.
“Nei, það var ekki það, sem jeg átti við«, mælti
•^ugislaff, og tók nú mylnuhjólið að snúast aptur
®em óðast; »en herra presturinn hefir gefið mig
8anaan við Eikku og Kristján við Trínu, en það
var jeg, sem ætlaði að eiga Trínu, og Kristján
■^ikku. þess vegna hefir presturinn þó gefið okk-
skakkt samana.
Oldungurinn hallaði sjer aptur á bak í hæginda-
stólnum. Mylnuhjólið tók að hringsnúast aptur
^ægt og hægt, enda var það elcki smáræðis-vatns-
^aagn, sem Trína framleiddi með tárum sínum, ti!
aö hraða hjólsnúningnum; en óðara eu Eikka varð
þess vör, fann hún sig til knúða að hlaupa undir
^agga með vinkonu sinni eptir föngum.
Loks sprakk prestur upp, og mælti alvarlega, en
þykkjulaust;
“Iívers vegna sögðu þið þetta ekki undir eins,
^örnin góð?«
Já, hvers vegna?! — Bugislaff hafði verið svo
^jartanlega hrifinn af hinni helgu athöfn, enda
‘llun það, sem hann vökvaði kverkarnar með, er
hanu snæddi dögurð, ef til vill hafa átt nokkurn
17*