Iðunn - 01.01.1887, Page 271
Vonin.
‘2H5
Því hann hafði hneykslazfc á ræðu hennar; »farðu
°g sæktu Vonina, svo hún gefci varið sig móti á-
sökunum þínum. Ef það sannast, að hún leiði
^ennina út í annað eins ólán og þú segir, þá tek
eg hana burt frá jarðríki og læt hana vera með
inér í paradís«.
Skynseminni þótti vænt um, er hún liafði náð þess-
Urn eptiræskta árangri og var ekki sein að hypja
Slg til ferða. En í því hún var að fara, sneri hún
Ser við einu sinni og mælti: »Jeg hef líklega,
drotfcinu alvaldur, reitt þig til reiði með langmælgi
^mnni, en mennirnir lofa mér svo sjaldan að kom~
ast að, og því veitir mér svo erfitt að slíta máli
^ínu, þegar jeg einu sinni er kominn á stað«.
“Elýttu þér bara að fara«, mælti Guð faðir; og
er hún hafði gegnt þeirri skipun hans, sagði hann
Vlð sjálfan sig: »Hana hef eg eflaust skapað í
íeiði minni«.
Nú kemur Skynsemin niður á jarðríki og fer 1
gríð og ergju að leita að Voninni. En leitin gekk
^a, enda var enginn hægðarleikur að ætlast á um,
hvar önnur eins hverfleika skepna og Vonin mundi
vera niður komin. |>egar Skynsemin hafði lengi
Jsitað árangurslaust, gerðist hún óþolinmóð og
kallaði: »Er þá enginn, sem vill hjálpa mér til að
eita að flóninu?«
Varla hafði hún orðinu slept, þá stóð frammi
yrir henni kona mikil vexti, með fáránlega star*
atldi augnaráði, helbleik yfirlits, en þó undarlega
°gur. Hún bar sveig á höfði úr héluðum, hvítum
°tnum, og var í hvítum klæðum, sem glitruðu
aí hrími. Hún hélt á tveimur logandi hjörtum,