Iðunn - 01.01.1887, Page 272
Ossib Shubin:
. 66
íínu 1 hvorri hendi, og kreisti fast utan að þeim,
eins og hún væri að leitast við að kæfa logana.
f>að var Orvæntingin.
»Komdu með mér«, kallaði hún til Skynseminnar,
»jeg skal hjálpa þér til að finna lygakindina. Hún
er svarinn óvinur minn. Kéttu mér hönd þína,
jeg skal leiða þig«.
Af því Skynsemin, sakir dómgreindargáfu sinnar,
getur aldrei verið als kostar ánægð með nokkurn
skapaðan hlut, þá hafði hún ætíð fundið nóg til
útásetninga hjá Orvæntingunni áður. Hún hafði
jafnan fundið það að henni, að hún væri helzt til
frekorð. En nú var það verk fyrir höndum að
tortíma Voninni, og til þess þótti henni allir liðs-
menn fullgóðir; hún rétti því Orvæntingunni hönd
sína.
Eptir það héldu þær áleiðis, Orvæntingin og
Skynsemin, til að leita að Voninni og fiæma hana
burt úr varöldinni.
Eyrst var altalað, að hún dveldi hjá fræguffl
fræðimanni, sem væri að berjast við að finna vizku-
steininn. En er þær samferðakonur komu til hans,
þá var Vonin horfin, og sagt, að nú væri hún 1
tilbreytingar skyni á vist með einum voldugum kon-
ungi, sem var að berjast fyrir ríki sínu og kórónu
með öllum sínum herafla. En er þær komu til
hans, þá var hin hverfula smámey farin frá hon-
um; þá rauk Orvæntingin ílskuhlakkandi í konung-
inn, þreif um hann fárramlega með armakrækluna
sfnum og þrýsti honum örendum að brjósti sínu,
um leið og hún raulaði kringilega vögguvísu, selB