Iðunn - 01.01.1887, Síða 293

Jvvæði.
287
feS8u koerni hann saman i fáar myrnlir, sem væru liinar
,.l|oveldustu yfirlits, 0" þó svo sannar og tæmandi Ef'ni og
orm værj ]1(sr runni5 saman í innilega oiningu. alt birtist
*ns 0g frjálslogt verk ímyndunarinnar o s. frv.
j. Hér er stuttloga framsett aðalinntak kvæðisins til yfir-
ts og skilningsatika
v. 1,—12. Skáldið byrjar gönguför sína á fögrum sum-
rutorgni og lieilsar náttúrunni, sern blasir við honum al-
Jala og unaðleg; fyrst hoilsar hann fjallinu, Jtvi þangað er
oi'tnni hoitið. Inndæli náttúrunnar hrossir hann og endur-
^®rir. y, jy—2ti. Hann kemur á víðáttumikið valllendi,
& Rengur optir þjóðgötunni til skógar. I þeim.skógilield-
hann upp eptir til fjallsins, og er skógurinn svo þéttur
v-. tokur fyrir útsjón. V. 27.—48. Loksins kemur hann á
asjna lunð. og er fagurt að horfa þaðan yfir fijót nokkurt
.8 dal þann, er það rennur cptir V. 4Í).—ö8. þorpafjöld-
v ni som hann sér á lcið sinni, minnir liann á sælu hins ó-
le°tná sveitalífs. Y. 59.—70. Eptir því sem hann heldur
r n8ra áfram, sér hann fleira og fleira, sem ber vott um
S(.81ubundið skipulag; það er fyrirbending þess, aö stórborg
j, J nánd, og loksins kemur hanri augaáhana. V.71.—172.
Yibu'U sjálf veröur til þess að vekja ýmsar hugloiðingar
liú V, Jandi gagnsemi menningarinnar og meinum þeim, er
>sin 10^r * för með, sér, og er þessi kafli aðalkjarni kvæð-
V. 71.—8b. í borginni myndast, félagslífið og við það
Jást hinir andlegu kraptar tií starlsemi. Af félagslífinu
i .-.slog
feist allsherjarandi og föðurlandsást; goðadýrkunin vorður
hl;|;e8ri og manneðlinu samboðuari. V. 87,—100. Borg-
°g inúrarnir („vésteinar virku") minna skáldið a
han jjsatribi úr sögunni, sem lúta að þýðingu þeirra í sam-
IgQ 1 V1® 'nonningu, réttarfar og ættjarbar vörn. V. 101.—
Igj' Atvinnnbrögð og verzlun taka miklum uppgangi. V.
^ £-128. Volmegunin gptur at' sér fagrar listir. V. 129.
Unj, Vísindin svipta huldunni af leyndardómum náttúr-
V. pfd vHla °K hjátrú hverfur fyrir hinni frjálsu hugsun.
le‘n j0j —148. En þvf miður lætur maðurinn ekki þar við
Si;].,'1’. Itann hjýðir ekki framar rödd náttúrunnar og ofur-
8Íftro -í^ taumlausum girndum. V. 149.—162. Ríkisfélagið
þ0;t l'dlist 0g tekur að liðast í sundur. V. 163.—170.
0» ? önáttúrlega ástand loiðir að lokum til kollvör]iunar
4 jt'Jftreyðingap.ríkisins V.171. —172. Skáldinu verður sú ósk
un >ln>, að maðurinn yfirgefi borgina og hverfi til náttúr-
Voða,r aþtur. svo þar með verði í vog komið fyrir þetta
hog]e?R.a ástand. V. 173,—184. Skáldið vaknar upp af
og 0r | n8n>n sínum, og sér að hann hefir vilzt af veginum.
kominn í ógöngur ; geigvænleg og hrikaleg náttúra