Kirkjuritið - 01.05.1940, Blaðsíða 11

I
Kirkjuritið.
U
Páll gamli á Holtastöðum. 169
til hægri og vinstri horfði lítt
og hræddist ekkert leynt.
Hann aldrei skyldu skaut á frest
og skapið var svo hreint.
Ég vissi engan elska rétt
í öllu jafnt og hann,
og aldrei síður annar neinn
af ást til launa vann,
en löngun til að létta þraut
sem logi í hjarta brann.
Hans fjölmörg góðverk falla senn
í fyrnsku og gleymsku haf,
ég læt mér nægja að nefna eitt,
að níu ár hann gaf
til bús meðekkju og börnum,svo
þau bjargast gætu af.
III.
Sem ferjukarl og fjósamann
hann fyrst ég kyntist við,
en hann tók fanginn huga minn,
því hann bar annað snið
en flestir þeir, sem alast upp
í okkar nýja sið.
Hin forna elja enn var söm
og enn var dygðin lík,
og göfugmenskan glitraði enn
í gegnum bætta flík,
og enn var örmild höndin hans
og hugsun kærleiksrík.
Og hugur enn til hæða flaug
og hæst á næturstund,
hans gleði var við geimsins rök
að glíma á marga lund,
og alt til hinzta andartaks
hann aldrei gróf sitt pund.
IV.
Ég man hann bezt í kirkjukór,
hans kærsta iðja var,
að hringja klukku á helgum stað