Kirkjuritið - 01.05.1940, Blaðsíða 36

194
Sigurbjörn Einarsson:
Maí.
er um rætl — er greni- og furuskógarir, rofnir að-
eins af stöðuvötnum og ám, auk þess sem mannshöndin
liefir gengið á ríki þeirra, til þess aS gera til akra og skapa
bygð sinni rúm. Það er ekki fyrri en í fjallahéruðunum,
sem svipurinn sveigist til íslenzkrar ættar, þar er loks ekki
líft öðrum gróðri fyrir hæðar sakir yfir sjávarmál en
kræklóttu birki, og að lokum verður einnig jjað að láta
undan síga, en við tekur jarðskriðull fjalldrapi, lyng og
mosi. En í meginhluta landsins er skógur og aftur skógur,
liann þekur livern ás og hvern hnúk, skvggir alstaðar á,
lokar alstaðar fyrir. Þar sem eru víðlendar sléttur eða
stór vötn, blámar fyrir hinu megin, stundum ekki ólíkt
og blámi fyrir lágum ás. Það er skógurinn aftur, eilifur,
endalaus.
Þessi stórvaxni, ósigrandi skógargróður gerir saman-
burðinn á þessum tveim löndum erfiðan. Og eins mun
vera um flest lönd i álfunni. ísland er og verður sérstætt
að útliti. Það á ekki sömu fegurð og önnur lönd, þá feg-
urð, sem einkennist af stórfenglegum og fjölskrúðugum
gróðri.
En á þá ísland yfirleitt neina fegurð til? Á orðið fegurð
yfirleitt við, þegar rætt er um íslenzka náttúru? Margir
útlendingar mundu svara þessum spurningum neitandi.
Útlendur vinur minn liefir oft sagt: Island er ekki fagurt,
alls ekki fagurt. Og þetta er maður, sem hefir dvalið hér-
lendis oftar en einu sinni.
Það, sem útlendingum mun fyrst og fremst finnast, er
þeir koma til íslands, er að þeir séu komnir á eyðimörk,
í dauða náttúru, líflaust land. Þar sem vér sjáum bygðirn-
ar með allri sinni búsæld og blundandi auðlegð, sjá þeir
ekki annað en fátæklega fláka með örbirgðar-gróðri, hin-
ir grænu töðugrónu blettir umhverfis bæina eru í þeirra
augum eins og trítilsmáir óasar i auðninni, þar sem lífs-
vonin tyllir niður tánni, bverful og hikandi, reiðubúin til
þess að láta auðninni blettinn eftir, ef máttur dauðans
skyldi seilast til frekari valda.