Kirkjuritið - 01.05.1940, Blaðsíða 33

Kirkjuritið.
Við orf og altari.
191
ust um, stjökuðu þau ónotalega við mörgum, einhverjir
urðu sturlaðir, einhverjir mistu vitið. Þessi möguleiki, að
jörðin geti verið i yfirvofandi hættu, verður því hræði-
legri, sem meir kemur að óvörum. Mannsbarnið er auuars
svo örugt og áhyggjulaust, ekki svo ólíkt skepnunum, sem
sinna stundarþörfunum, eitast við augnabliksdutlunga, án
þess að líf og dauði, himinn og jörð komi þeim nokkuð
við. En þó hefir halastjörnufregn stjörnufræðinganna eng-
in áhrif á gripina í haganum. Kauphallarhraskarinn getur
uiist vitið og samkvæmisstjarnan orðið sturluð út af slíkri
íf'egn. Hvað kemur lil? Kemur virkilega þessi fregn yfir
þetta fólk eins og miskunnarlaus spurning: Hvað liefirðu
gert við lífið? Leynist e. I. v. hak við óttann við þessa fregn,
þennan möguleika, margbældur grunur, margkæft hug-
l>oð um, að það sé einhver, einhver voldugur og réttlátur
°g vís, sem muni krefjast reikningsskapar, muni birtast
seni dómari i ægilegum, ,,kosmiskum“ atburði? En liala-
sljarnan fer lijá og mannlífið gengur sinn gang, manns-
Ijarnið Ieitar sér saðningar og skapar sér gleðistundir jafn
undrunar- og óttalaust og' önnur dýr jarðarinnar. Engin
»>kosmisk“ tíðindi raska áhyggjuleysi þess, his dagsins og
gleðistundarinnar er þess heimur. Jörðin má hringsóla
enis og hún vill, liún fer ekki að flækjast af sporinu, hún
et‘ búin að æða svona síðan hver veit hvenær, og stjörnu-
fi'æðingarnir, sem vita svo mikið um leyndardómana í
geuiiiium, þeir hisa við sitt eins og liinir, enginn sér á þeim,
aÚ heimurinn búi yfir blindum öflum, sem kynnu að geta
ofináð liina vísu veru, homo sapiens, á mjög einfaldan
l'átt, enginn sér á þeim, að nokkuð geti komið fyrir, sem
seÞi hnattkrýlið, sem dandalast á lijara vetrarbrautarinn-
ar> út af sporinu.
V.
Er mannkynið liætt að geta óltast, liætt að geta undrast?
"á það ekki lengur bæfileika náttúrubarnsins, spekings-
uis og spámannsins, til þess að liorfa út í tilveruna með
ottablandinni, undrandi skynjun, þennan hæfileika, sem