Kirkjuritið - 01.05.1940, Blaðsíða 31

Kirkjuritið.
Við orf og altari.
189
Og þó ekki nóg. Hann heyrir fyrir eyrum sér önnur orð,
töluð af sama guðdómsþunga i sama sambandi: Gætið
yðar, vakið og biðjið, því að þér vitið ekki hvenær tíminn
er kominn. Þetta veit hann og hefir í lniga, þar sem
grasið fellur af ljánum Iians eða hann tekur saman grænt
heyið til hirðingar, Hann — bóndinn, sem ég tala um —
er óflasgefinn og fastur i trú feðra sinna. En liann gal
ekki varist því að liugsa þessi tiðindi svona alment, skoða
þan frá sjónarmiði mannkynsins í heild. Og hann, sem
liíir í nánari tengslum við jörðina en svo margir aðrir,
honum fanst það snerta sig svo ótrúlega lítið, livort jörð-
iu stendur eða fellur, hvort hún bætir einni áramiljóninni
enn við aldur sinn, eða splundrast i smátt á morgun.
III.
Eg átli viðtal við hóndann um þetta og fór á eftir að
hugsa meira um þessi halastjörnutíðindi en ég hefði ann-
ars gert. Jörðin var í hættu, jörðin sjálf, þetta virkilegasta
°S áþreifanlegasta af öllu, jörðin, sem vér göngum á og
ttærumst af — hún gal verið orðin að eimyrju eftir fáa
öaga. Og þetta var enginn Aðventista-spádómur, heldur
hlákaldur, vísindalegur útreikningur. Hverjum hafði ann-
ars dottið i lnig, að jörðin gæti verið i hættu? Jú, mér
stöku sinnum, og einmitt þess vegna hefi ég furðað mig
a’ hvað fjöldinn er öruggur og áhyggjulaus, þar sem liann
Ileygist áfram dinglandi á þessu hnattkrýli, liring eftir
hring, snúning eftir snúning. Það er eins og jörðin sé
°í allvaltari en alt annað. Kynslóðirnar hverfa hver af
annari í duftið, lífsskoðanir fæðast og deyja, trúarbrögð
steypast og ný fæðast en jörðin stendur. Henni einni
skulum vér helga störf vor og krafta, hugsjónir vorar og
örauma, hún er áþreifanleg, lúð eina áþreifanlega í lil-
verunni og því hið eina raunverulega, hún er tilveran, hún
°g það, sem við liana hangir á öllu liennar ferðalagi. Vertu
ekki að hugsa um himnana og lúð ósýnilega, hér, þar
sem þú gengur og stendur, er veruleikinn fyrir okkur