Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1909, Síða 8

(i
berginu með bréfið. „Já,“ sagði penninn,
„en án húsbóndnns hefðum við ekkert
getnð gert.“ (Jóh. 15, 5).
Nóttin helga.
Manstu enn þá eftir sögunni um „nótt-
ina helgu“? Það er aðeins ein nótt ú
árinu, sem er heilftg, og það er jólanóttin.
Um þá nótt böfum við heyrt margar sögur.
Góðu bömin sofu æfihlega undir vernd
englanna, en það er ekki friður á jörðu
á öllum nóttum á árinu. PuS er aðeins
ein nótt, sem er friðarnótt, þá syngur
öll náttúran skaparanum lofsönga og enginn
má gera öðrum mein.
Það var einu sinni undarleg eftirvœnting
um allan heim. Allir vissu að miklar nýjungar
vóru í vændum en efni þeirra vissi enginn.
Stjömurnar á himninum þorfðu spyrjandi hver
á aðra. Þær skildu hvorki upp né niður í
þessu ftllu saman. Mennirnir vóru fróðari,
því þeir vissu að Guð hafði mftrgum sinnum
lofað forfeðrum þeirra, að hann vildi senda
son sinn til jarðarinnar, til þess að hjálpa
þeiin, sem væru í nauðum staddir og
lil þess að leyta að því týnda og frelsa
það. Þetta var miklu meira en stjörnurn-
ar vissu, en þrátt fyrir það misskildu
Gyðingarnir þau fyrirheiti, sem þeir höfðu
fengið, og þeir sftgðu sín á niilli: þegar
Messías kemur gerist hann konungur ylir
tsrael, hann mun frelsa oss frá yfirráðum
Rómverja og geru Israel að miklii og vold-
ugu ríki.
A þeim dftguni 1 *jó í Bethlehem á Gyðinga-
landi múlreki nokkur, sem Amra hét. Hann
var vitur maður en harður í skapi og
ágjarn. Þegar hann byrjaði á atvinnu sinni
átti hann einn asnq, en nú átti hann 50,
og vonuðist til með tímanunr að eignast 100.
Amra hafði heyrt að keisarinn liafði
boðið að taka skyldi manntal um allan
heim og að allir niðjar Davjðs konungs
skyldu mæta í Bethlehem á ákveðnum degi
til þess að gjalda skatt.
„Eg vil stækka hús mitt um helming,“
sagði Amra, „það getur borgað sig fyrir
mig, því nú kemur margt ríkt fólk lil hæj-
arins og það er skortur á gestuherbergjum.“
Amra stækkaði hús sitt um helming
svo nú gat hann tekið á móti mftrgum
gestum.
Brátt streymdi fólk að úr ftllum áttum,
hæði fátækir og ríkir, en Amra hýsti aðeins
þá ríku, því fátæklingarnir gátu ekki borg-
að fyrir sig.
Ámra átt tvö góð bftrn, dreng og stúlku.
Drengurinn hét Elí en stúlkan Rut.
Bftrnin horfðu undrunarfullum augum á
nlt þetta ókunnuga fólk; þeim fanst það
vera óréttlátt að fátæklingunum var stftðugt
úthýst, enda þótt liægt væri að lofa þeim
að vern.
Daginn áður en manntalið átti fram
að fara, vóru komnir svo margir gestir til
Amra að ftll herbergin vóru full, nema
konungssalurinn, þannig nefndi Amra stær-
sta og fegursta herbergið, sem hann lét standa
autt til þess að hafa það til taks ef ein-
hvern tiginn mann, konung eða þjóðhöfðingja
bæri að garði hans.
Á meðal hinna mftrgu, sem báðust nætur-
gistingar hjáAmra, var tiinburmaður einn og
festarmey hans. „Eg get ekki lofað ykkur að
vera,“ sagði Amra skjótlega, því hann sá að
þau vóru fátæk. „Vertumiskunsamuroglofaðu
okkur að liggja undif þaki þinu í nótt,“ sagði
tiinburinaðurinn. „Við eriim koinin langt að
og festarmey mín er yfirkomin af þreytu.“
Amra hló. „Hafið þið efni á að borga
20 sikla gulls fyrir eina nótt?“ „Nei, það
hftfum við ekki,“ sagði timburmaðurinn,
„En vertu miskunsamur við okkur, Guð
mun launa þér góðsemi þína margfaldlega.“
„Pabbi, góði pabbi!“ báðu Elí og Rut með
tárin í augunum, „sérðu ekki hvað vesal-
ings kvennmaðurinn er þreytt, hún getur
nanmast setið í sftðlinum, og heyrirðu ekki
hvað innilega hún biður um að fá að vera
hér i nótt. Það býr enginn í konungs-
salnum; leyfðu henni að sol’a þar í nótt!“
„Þvílík vitleysa," sagði Amra liyrstur.