Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1909, Blaðsíða 13
í 400 ár háfði enginn spámaður verið í
f.srael. En svo kom Jóhannes skírari og
talaði til i'ólksins og spáði um komu .lesú
Ivrists. Hann talaði með mikilli andagift
og ijöldi fólks þyrptist um han.
.Tóhunnes yar mikill maður. Jesús segir
um hann að hann sé mestur allra þeirra,
sem af konu sé fæddur. — Spámaður send-
nr af Guði til að boða komu Frelsarans.
Veistu í liverju mikilleiki hans var
fólginn? Gættu að, hverju hann svarar,
þegar prestarnir spurðu hver hann væri.
„Ekki em eg Kristur, ekki Elías, ekki
spámaður, einungis rödd þess sem hrópar
í eyðimörku.11 Af þessu svari hans getur
þú séð, að hann óskaði ekki að ávinná sór
virðingu og frægð; hann var að eins rödd,
sem hrópar til fólksins til þess að vekja
eftirtekt þess á því, að nú sje Messías í
nánd. „Hann er mitt á meðal yður,“ segir
Jiiliannes, „þér þekkið hann ekki, hann
mun koma eftir mig og eg er ekki verðug-
iir að leysa skóþvengi hans.“
Af þessu svari Jóhannesar getur þú
séð að mikilleiki hans var fólginn í auð-
mýkt hans. .lesús segir um Jóhannes að
liann sé sá stærsti á jörðunni en minsti í
hinmaríki það er: sá auðmjúkasti.
Takmark lífs hans var að útbreiða þekk-
ingu á Jesú Kristi á meðal manna. Ivær-
leiki hans til Jesú Krists var svo mikill
að hann gleymdi algjörlega sjálfum sér, og
það er takmarkið, setn þú og eg eigum að
keppa eftir.
□ 1------=□ .....'~~n
Gjöfin.
n n— ---- n
Nafnkendur- prestur í Aineríkit segir
svo l'rá: Fyrir nokkrum árum hélt eg ræðu
i samkomuhúsi í Minnesota. Eg talaði um
kærleika Jesú Krists.
Þegar eg hafði lokið ræðu ntinni, kom
dálítil stúlka lil mín og rélti mér fallegan
blómsturvönd. Eg spurði liana hvérs vegna
hún gæft mér þessi hlóm. „Vegna þess að
mér þykir vænt um yður,“ svaraði hún.
„Áttu ekkert, sem þú getur gefið Jesú?“
spttrði eg. „Jú,“ svaraði hún glaðlega,
„honum gef eg sjálfa mig.“
Austurlenzk þjóðsaga segir ft'á unglingi
nokkrum, sem efaðist um tilveru Guðs.
Hann var órólegttr og honum leið illa, því
honum fanst líftð svo meiningarlaust. Eftir
nákvtema yfirvegttn gekk hann til kennara
síns og bað liann að gera sér skiljanlegt
með kraftaverki að Guð væri til.
Kennarinn tók tóma skál, fylti hana
með mold og lagði síðan dálítið fræ niður
í ntoldina. Eftir nokkur augnablik gægðist
ofurlítil spíra upp úr moldinni, sem óx
með miklum hraða, svo eftir nokkrar mí-
nútur var fræið orðið að stóru tré með
grænttm blöðum og fallegum blómum. Blóm-
in visnuðu og urðu að fullþroskuðum ald-
inum. Þá undraðist unglingurinn mikillegá
og sagði: „Nú veit eg að Guð er til, því
nú heti eg séð almætti hans.“ „Þú heitnsk-
ingi, nú trúir þú fyrst,“ sagði kennarinn
alvarlega, „þáð sem eg sýndi þér nú, sér
þú árlega í ríki náttúrunnar, á þér sann-
ast orðin: „Sjáandi -sjá þeir ekki og
heyrandi lieyra þeir eigi né skilja.“
Fallegt svar.
Konungur nokkur kom einu sinni á
ferð í barnaskóla.
Hann talaði vingjarnlega við hörnin og
spurði dálitla stúlku um leið og hann sýndi
henni appelsínu, hvort hún gæti sagt honum
til hvaða ríkis appelsínan heyrði. „Til
jurtarikisins,“ svaraði hún. Konungurinn