Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Blaðsíða 6

lirisgrjónajurtir niðúr í leðjuna, hverja við
hliðina á annari.
Myrkrið er að detta á, það læðist liljóð-
lega yflr hrisgrjóna-akrana, fólkið fœr leyfi
til þess að hœtta að vinna, því það getur
ekki séð til lengur; það teygir úr sér,
lekur saman pjönkur sinar og gengur heim
á leið í smá flokkum; unga fólkið lilasgjandi
og gasprandi, en gamla fólkið þegjandi og
þunglamalegt. tað á varla von á þvi að
geta sofið úr sér þreytuna, því næsta dag
í iiýti byrjar vinnan aftur.
Á meðal fólksins var miðaldra kona,
hugfanginn á fallegu ljósakrónurnar, sem
skreyttu kirkjuna. „Mamma, mig langar
til þess að koma þarna inn og sjá hvað
um er að vera,“ sagði drengurinn með
bænarróm, „viltu ekki koma með mér?“
„Eg hefi ekkert. á móti því, að við lítum
þarna inn allra snöggvast,“ svnraði konan.
Drengurinn hljóp á undan henni, nam
staðar við kirkjudyrnar, sem voru opnar,
og gægðist inn, hann þorði í fyrstu varla
að draga andann, því aldrei á œfi sinni
hafði hann séð nnnnð eins skraut. Þarna
var svo liátt undir loftið, veggirnir svo

mmm

Þorp á Indlandi með goöanolí.
þreytt og úttauguð af of'mikilli vinnu. Hún
bar stóra körfu á höfðinu og leiddi dálítinn
dreng við hlið sér. J?au höfðu bæði kol-
svart hár og voru dökkbrún í andliti.
„Mamma,“ sagði drengurinn alt í einu,
„hvaða ljós eru þetta?“ Hann henti á
fallegt, hvitt hús með stórum gluggum og
turni, sem stóð rétt við veginn. „Detta
er musteri hinna kristnu, drengur minn,“
svaraði konan. I’au stönsuðu ósjálfrátt því
kirkjuklukkurnar tóku til að hringja; þegar
þær þögnuðu var hyrjað að spila sálmalag
á orgelið og söfnuðurinn tók undir.
Heiðna konan og drengurinn hennar
hlusluðu hrifinn á sálmasönginn og horfðu
fannahvitir, skreyttir med allavega litum
hlómum og stóru gyldu Ijósakrónurnar með
öllum þessuin sæg af ljósum, aldrei hafði
hann dreyml um neitt þessu líkt. Þarna
inni sátu hæði karlar og konur og hörn, í
hreinum og fallegum léreftsfötum; þetta
fólk söng altsamann og var svo glatt og
ánægjulegt á svipinn. „Mamina, hvaða
hátíð er þetta?“ spurði drengurinn í hálfum
hljóðum. „Hvernig deltur þér í hug að
eg geti vitað það?“ svaraði konan í önug-
um tón, „það er að líkindum þessi slóra
liátíð sem hinir kristnu halda árlega.“ „Ja,
þú hefir rétt fyrir ])ér,“ svaraði görnul
kona sem stóð við hliðina á henni, „hinir