Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Blaðsíða 12

10
og sanmn af kvölum. Flórensn kraup
niður við hliðina á honum og klappaði
honum, svo hann var kyr á meðan að prestur-
inn rannsakaði sárið.
„Fóturinn er ekki brotinn,“ sagði prest-
urinn, „en það er hlaupin bólga í sárið,
svo það þarí' að hafa heitan bakstur við
það. “
„Hvernig á eg að fara að því, að búa
til heitan bakstur?“ spurði Flórensa. „I’ú
býrð til heitan bakstur á þann hátt, að
þú teknr léreftsklút og leggur hann saman
nokkrum sinnum og vindur hann siðan upp
iir heitu vatni,“ svaraði presturinn.
„Góði Jímmy, við skulum búa til bak-
stur handa hundinum, þegar það er ekki
meiri vandi en þetta,“ sagði Flórensa áköf,
„skaraðu upp í eldinum og reyndu að láta
vatnið í katlinum sjóða, meðan eg er að
leita að léreftsdulu. “
„ lJú mátt ekki vera að þessu Flórensa,“
sagði bróðir hennar (til þess að reyna
hana), „hún mamma bíður eftir þér með
inatinn.“
„Það er engin hætta á, að hún fyrir-
gefi mér ekki, þegar hún veil livað eg
hefi haft fyrir stafni,“ svaraði Flórensa
hugrökk og reif stóra pjötlu úr gamalli
léreftsskyrtu af smalanum, sem hún hafði
fundið í rúminu bans.
Hvað lieldur þú að smalinn segi yfir
þessum aðförum þinum?“ spurði presturinn.
„Eg skal sjá um að hann fái nýja skyrtu
í staðinn,“ var svarið.
Þegar presturinn var búinn að liita vatn-
ið, gekk hann heimleiðis., en Flórensa
varð eftir hjá hundinum og skifti stöðugt
um bakstra og hagræddi veika fætinum,
sem best hún kunni.
Þegar smalinn kom heim, varð hann
alveg hissa á því, að sjá Flórensu litlu
sitja flötum beinum á gólíinu, hann var
ekki vanur því að fá svo fína gesti (Fló-
rensa var nefnilega dótlir auðugs herra-
mans). Ilundurinn skreið á fætur þegar
hann sá húsbónda sinn og hultraði til
hans á þremur fótum.
„Hvað hefir þú ger! við hundinn barnið
golt?“ spurði smalinn,' „þegar eg gekk
að heiman í dag gat hann ekki hreift sig.“
Flórensa sagði smalánum, hvað hún hafði
gert, og sýndi honmn hvernig han skyldi
leggja bakstra við veika fótinn. „Hann
bróðir minn sagði að hundurinn þinn myndi
verða albata eftir nokkra daga, ef þú gæfir
honum bakstra við og við,“ sagði Flórensa.
„Eg þakka þér hjartanlega fyrir góða
mín,“ rumdi gamli maðurinn, „þú hefir
gert mikið góðverk, það lieíði verið erfitt
fyrir mig að skilja við hann Snata minn,
nú skal eg stunda hann vel, það getur
þú reitt þig á.“
Flórensa kvaddi og gekk heimleiðis, glöð
og ánægð yfir því að hafa getað látið dá-
litið golt af sér leiða.
Fegar Flórensa var komin yfir fermingu,
átti hún að fara taka þátt i Samkvæmis-
lifinu, en hún bað föður sinn um að lofa
sér heldur að verða hjúkrunurkona.
Faðir liennar varð reiður í bráðina, og
fanst það mesta vitleysa fyrir jafn tigna
og ríka stúlku að fara að gefa sig nð jafn
erliðu sturfi, en eftir nákvæma yíirvegun
koinst hann að þeirri niðurstöðu að réltast
væri að hún fengi vilja sínum framgengl.
Hún fór til þýskulands og lærði hjúkr-
unarfrœði (í Kaiserswerth).
begur hún kom heim aftur, varð hún
yfirhjúkrunarkona á stórum spitala i Lun-
dúnum.
Árið 1854 byrjaði Krímstríðið (á milli
Rússlands annarsvegar og Englands, Frakk-
lands og Tyrklands hinsvegar).
Það bárust ljótar fréttir lieim til Eng-
lands frá stríðinu; að fjöldi hermanna væru
sjúlcir bæði af sárum og af ýmsum sjúk-
dónium, og að það væri enginn til þess
að stunda þá.
Þegur Flórensa frétti þetta, brú hún við
og fór lil vígvallarins með nokkrar lijúk-
runarkonur með sér. Hún stundaði her-
mennina svo vel og var þeiin svo góð, að
hún varð fræg uin allun heim; það er
mælt að hermennirnir liafi verið henni svo