Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Blaðsíða 7
5
kristnu halda á hverju áii mikla liátið
þegur rigningartíiuinn er liðinn, til þess að
fagna sólinni, þessa hálíð kalla ]>eir jól.“
Drengurinn stóð stöðugt i sömu sporum
og hreifði sig ekki, hann gat ekki slitið
augun frá ljósunum og fallegu bibliumynd-
unum, sem liéngu á veggnum beint á
móti honum. Hann gut ekki varist að
bera þetta „musteri“ saman við musterið,
sem hann var vanur að koma í. Hann sá
í huganum litið óhreint herbergi; á dálit-
lum trépalli í ]>essu herbergi stóð guðiim
— stór ófreskja í mnnnsmynd með fílsrana-
Hann liafði oflar enn einu sinni lieim-
sótt þetta musteri með móður sinni og séð
prestana kveikja n dálitlum grútarlampa,
som þeir hengdu upp fyrir framan líknesk-
ið. Hann var í rauninni hrœddur við
þelta „musteri“ og við ljóta tréguðinn með
fílsranann; hann vissi að það var vondur
guð, því móðir hans liafði oft sagt honum
frá ýmsu óttalegu, sem guðinn gœti látið
koma yíir þau hæði. el' hann yrði óánægð-
ur með þær gjafir, sem hún legði í fórn-
arskálina.
„Dagurinn er liðinn, nóttin kemur, látum
okkur halda heimleiðis,11 sagði móðirin all
i einu og vildi taka í hendina á honum,
„Mamma, eg vil ekki fara heim undir
eins,“ sagði hann í bænarróm. „Það er
svo skemlilegt bérna.“
Hún liorfði á hann nokkur augnahlik og
sá hversu hugfanginn hann var af ])vi, sem
fram fór inn í kirkjunni. „l'að er best að
lofa honum að vcra hérna dálitið lengur
fyrst hann hefir skemtun af ]>ví,“ lmgsaði
hun og settist flötum beinuin á gólfið að
sið Indverja. „Mamma, livaða maður er
þetla?“ spurði drengurinn og benti á prest-
inn, sem kom upp i prédikiinarstólinn.
„Það veit eg ekki barn,“ svaraði konan
hálfsofandi. „Pað er að líkindum kennari
liinna kristnu.“ „Mamm’a, liann talar!“
Drengurinn hlustaði með áfergju á ræðu
livita mannsins. „Mamma, liann er að
segja sögu, hvaðu saga ætli að ]>að sé?“
„Vertu ekki að þessu þvaðri barn,“
sagði konan i höstugum róm, „það
er kominn tími til fyrir okkur að
fara heim.“ Hún togaði í dreng-
inn en hann streitlist á móti af
öllum kröftum: „Mamma, mamnia!
Hann segir að það sé fædd barn,
livaða harn er það?“ Móðirin
svaraði engu, en tók saman pjönk-
ur sínar, sein hún hafði lagt á
gólfið rétt fyrir innan kirkjudyrnar.
„Mamma! hann segir að himininn
sé opinn, hvaða himinn er það, og
hvaða dyr eru það sem eru op-
nar, og hver er það, sem hann
segir að hati opnað þessar dyr?“
„Hvað veit eg um himininn? og
hvernig getur þú ímyndað þér að
eg viti hvaða dyr hann er að tala
um, það eru svo mangar dyr til,“
svaraði lconan önugt, „nú skaltu
koma á augabragði lieim með mér,
eg ber þig, ef að þú gegnir mér
ekki. “ Hún hrakti drenginn á undan