Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Blaðsíða 14

12

....................
Orð — eða gjörbir.
Hún Ástriður litla stóð á götunni, fyrir
utan bakarabúð og grél hástöfum. IJá koin
hún Helga litla bekkjarsystir hennar, hlaup-
andi niður götuna ineð skautana sína í
hendinni; hún staðnæmðist og spurði hvað
gengi að Ástríði.
„Eg hefi týnt 50 aurum, sem 3g átti að
kaupa brauð fyrir,“ svaraði Ástríður.
„Ó, hvað það var leiðinlegt, “ sagði
Helga, „en þú lilýtur að finna þá ef þú
leitar vel.“ Að svo mæltu gekk Helga
leiðar sinnar og hugsaði ekki út í það, að
hún hefði getað hjálpað til ])ess að leita
að peninginum.
Ástríður leitaði og leilaði en árangurs-
laust. Þá bar þar að aðra bekkjarsystir
hennai', sem hét Þóra. „Hvernig stendur
á því, að ])ú ert að gráta?“ spurði Póra,
„hefir þú týnt einhverju?11
„Já, eg hefi týnt 50 aurum og get ekki
fundið ])á,“ svaraði Ástriður. IJóra þurfti
að flýta sér, en hún gleymdi því óðara og
fór að hjálpa Ástriði til þess að leita að
peningnum og hætti ekki fyr enn hún hafði
fundið hann.
„Mikið ertu góð við mig Þóra mín,“ sagði
Ástríður, „eg skal ekki gleyma þér þessu.“
„Góða vertu ekki að þakka þatta,“ sagði
Þóra, „mér var regluleg ánægja í því að
geta hjálpað ])ér.“
En hún átti einmitt miklar þakkir skilið,
])ví hún gerði það sem bún gat; en Helga
gerði ekkert til þess að bjálpa — bún var
einungis vingjarnleg í orðum. I'að var
ekki lítill munur á upplagi þessara tveggja
stúlkna.
L>að var einu sinni fátæk kona, sem bjó
í dálitlum kofa upp i sveit. Hún var
mjög áhyggjufull og hrygg, því jólin voru
í nánd og hún var nærri því orðin matar-
laus. Hún sá ekki annað fyrir, on að hún
myndi verða að líðu sult og seyru uin jólin
ef hún gengi ekki manna á milli til þess
að biðja um hjálp. Daginn sem hún ætlaði
að leggja upp í þessa betliferð, gekk hún
niður að læknum, sem rann fram lijá kof-
anuni hennar, til þess að sækja vatn. Hún
var í mjög þungu skapi. því lienni fanst
Guð hafa gleymt henni; hún hafði beðið
hann svo heitt og innilega um hjálp, en
hann hafði engu svarað.
Þegar hún kom að læknum, sá liún dá-
lítinn snjótitling sitja á vakarbarminum.
Hún var fyrst alveg hissa á þvi, að hann
skildi ekki fljúga upp, því hann var lifandi.
Þegar hún kom nær sá bún að annar væng-
urinn var frosinn við ísinn. Hún þýddi
vænginn upp með höndunum, tók síðan
fuglinn upp í lófa sinn og vermdi hann
undir vanga sínum, að því búnu slepti hún
honuin, og fuglinn flaug leiðar sinnar með
glöðu kvaki. Þá duttu konunni alt í einu
í hug þessi orð Biblíunnar: „Lítið til fugl-
anna í loftinu, hvorki sá þeir né uppskera,
og ekki heldur safna þeir kornhlöður, þó
fæðir yðar himneski faðir þá; ernð þér
ekki miklu ágætari en þeir? Spyrjið því
ekki hugsjúkir: hvað fáum vér til matar?
hvað fáum vér að drekka? og bvað fáum
vér til fata? því slíka áhyggju hafa heiðnir
menn; en yðar liimneski faðir veit að þér
])urfið alls þessa við.“ Konan gekk glöð
heim til sín. Guð hafði sýnl henni svo
berlega, að hann hafði ekki gleymt snjó-
titlingnum, hún var þessvegna alveg sann-
færð um, að hann hel'ði ekki gleymt henni.
Hún hætti við að fara í beiningaferðina.
Næsta dag fékk bréf frá rikri konu þar i
sveitinni, með 25 krónum í; þessi ríka
kona sagði í bréfinu, að sér befði alt í einu
dottið í hug að hún myndi hafa lítið um
jólin, og bað hana að þiggja þetta lítilræði
af sér. Drottinn frelsar þá sem vænta hjálp-
ar frá honum. „Hann vantar hvergi vegi,
hann vantar aldrei mátt.“
/