Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Blaðsíða 8

(5
sér mcð valdi. Drengurinn grét, konan skamm-
aði hann og gaf’ honum dálítinn löðrung við
og við, þegar hann gerði mótspyrnu. Sjálf
var hún dauðhrædd, ]»ví það var niðamyrk-
ur, og ])að þaut svo óyndislega í trjánum
sem uxu með fram veginum. Hún var
sannfærð um, að það byggju illir andar i
í hverju tré, því trúðu allir sem hún þekli.
Það gat líka vel verið, að ])að skriðu högg-
ormar eflir veginum, þeir vóru vanir að
vera á ferli á nóttuni.
Konan svitnaði af hræðslu við þessar
liugsanir og gekk svo hratt, að drengurinn
varð að hlaupa við fót til þess að geta
fylgt henni.
Þau náðu að lokum heilu og höldnu heim
til sin.
Kolinn sem þau bjuggu í var fullur af
raka og sóti; í einu horninu vóru dálitlar
hlóðir, konan kveildi upp eld og bjó til
graut handa þeim. Þetta grautar sull var
svo vont og bcikst á hragðið, að drengurinn
gat ekki slill sig um að gráta, meðan hann
sötraði það í sig.
Þegar þau voru búin að borða, hreiddi
konan stóran poka með lioyi i á gólíið;
það var rúmið þeirra. þau lögðust fyrir
og hreiddu fatadruslur ofan á sig, dreng-
urinn lijúfraði sig inn í fang móður sinnar;
hann v7ar svo liræddur við myrkrið og illu
andana. — Hann gal ekki sofnað fyrir
umliugsun um „musteri" liinna kristnu.
„Mamma, mamma,“ hvislaði hann, „tókstu
eftir því hversu ljósin í „musteri“ hinna
kristnu skinu skjært? Aldrei lieíi eg séð
neitt svo fagurt.“
Hann fékk ekkert svar, ])ví móðir lians
steinsvaf, nokkrum mínútum seinna valt
liann sjálfur útaf, og dreymdi um ljósin og
fallegu myndirnar sem hann hafði séð í
„musteri11 hinna kristnu.
1 kirkjunni niöur í þorpinu sat fólkið enn
þá og söng jólasálma, ílest af því hafðí
nýlega tekið kristna tni, lieilög gleði og
friður hvildi yfir þessum litla söfnuði Drottins.
Þegar kirkjufólkið hélt heim til sín, var
komið kola myrkur, þrátt fyrir það talaði
enginn um ótta fyrir illum öndum, því
þetta fólk þekti hinn eina sanna Guð og
vissi að hann var máttugur þess að vernda
það frá öllu illu. — Kirkjufólkið gat ekki
stilt sig um að syngja á leiðinni:
I Bethlehem er barn os fæcld, :,:
|iví fagni gjörvöll Adams ætt.
:,: Hallelúja. :,:
I myrkrum ljómar :,: lifsins sól, :,:
þér, GuÖ, sé lof fyrir gleðileg jól.
:,: Hallelúja. :,;
0mar af söngnum bárust inn i kofann,
þar sem vinur okkar, litli drengurinn átti
heima.
Hann vaknaði, setlist upp og starði út
í myrkrið, það var svo dimmt og drauga-
legt umhverfis lmnn, að lionum rann kalt
vatn rnilli skinns og hörunds:
„Mamma, mamma!" hrópaði hann hálf-
grátandi, „vaknaðu! Eg er svo hræddur
við myrkrið."
Móðirin vaknaði. „Hváða læti eru í
þér,“ sagði hún ergileg, „eg lem ]>ig ef
þú ert að þessum hávaða.“
Drengurinn grét í liljóði dálitla stund,
þangað til hann sofnaði aftur.
Aumingja lilli drengurinn, liann vissi
ekki að það vóru jól; hann gat ekki sungiðr
1 myrkrum Ijómar lifsins sól,
þér Guö sé þökk f'yrir gleðileg jól,
því hann þekli ekki Jesús.