Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1930, Blaðsíða 8

— 6
Góðlega andlitið á Gerðu ljómaði af
gleði, og himinlifandi af fögnuði spurði
hún: »En þorir þú nú að vera heima
alein?« »Já, það veit hamingjan,« svar-
aði Anna hiklaust. »Ég skal áreiðan-
lega gæta vel að öllu. þið farið með
hestana, og ég kemst einhvern veginn
út úr því með kýrnar. Og ég skal vera
húin að ganga frá öllu og hafa alt til-
húið, þegar þið komið aftur. Það verður
gaman!«
Foreldrarnir gáfu strax samþykki
sitt til þess að Anna yrði heima. Og
síðan liélt hópurinn af stað i kirkjuna.
Nú var Anna orðin ein. Hún- setti
meira brenni á eldinn i arninum, svo
að albjart varð í stofunni. Síðan fór
hún að taka til og gekk frá öllu á sinn
stað, því að auðvitað var alt á ringul-
reið frá því kvöldið áður. Þegar hún
var búin að því, tók hún sálmabókina
og Nýja-Testamentið og fór að lesa jóla-
guðspjallið.
Alt í einu heyrðist eitthvert þrusk
fyrir utan stafngluggann.
Anna leit upp. Hvað var þetta? Var
það ekki svartur skuggi, sem skauzt frá
glugganum aftur? Hægt og gætilega
slóð liún upp og fór út að glugganum,
lagði andlitið út að rúðunni og horfði
lit í myrkrið. Nei, þar var engan að sjá.
— Hún setlist aftur og liélt áfram að
lesa. En hún var orðin undarlega óró-
leg. Hún gat ekki stilt sig um að líta
upp við og við. Það gat þó vel verið,
að það væri einhver. Henni fanst það
einhvern veginn á sér, að það hlyti að
vera einhver lifandi vera fyrir utan.
Hún fór að verða hrædd, enda fjekk
hún grun sinn brátt staðfestan.
Þegar hún leit upp i þriðja eða fjórða
sinn, sá hún ljólt og skuggalegt andlit á
glugganum, sem hvarf skyndilega aftur.
Hún varð svo óttaslegin, að hún
heyrði bjartað slá í brjósti sér.
Hún hafði heyrt frá því sagt, aþ þjóf-
ar brytust oft inn í hús, þegar þeir
vissu, að heimilisfólkið væri í kirkju.
Ef þessi maður hel'ðí i hyggju að brjót-
ast þarna inn og stela og gera óskunda,
þá gat kraftalítil, varnarlaus stúlka
auðvitað ekki hindrað hann í því. Ef
hann ætlaði sér það, þá gat hann ineira
að segja drepið hana, svona einmana
eins og hún var.
Nú kom andlitið aftur á gluggann, en
hvarf svo aftur jafn skyndilega og áður.
Anna flýtti sér út í horn og hnipraði
sig þar saman, svo að hún sást næstum
ekki. Ilún fór að gráta. »ó, góði Guð,«
sagði hún með ekka og spenti greipar,
»hvað á ég nú að gjöra?«
Það hefði verið auðvelt i'yrir hana
að fleygja yfir sig sjali og læðast út
um eldhúsdyrnar og hlaupa til þorpsins,
scm var skamt þar l'rá. En það kom
henni ekki eitt augnablik til hugar.
Henni hafði verið trúað fyrir heimilinu,
og það var því skylda hennar að vera
kyr og gera það, sem hún gæti, til að
vernda það.
Við þessa stuttu bæn, sem hún bað,
hafði lnin þó róast svo mikið, að hún
fór að geta hugsað sig um. Hvað gat
hún gjört? Ekkert! Alls ekkert! —
Þá datt henni alt í einu í hug ritnin-
garstaður, þar sem það stendur, að
Guðs orð sé cins og »tvíeggjað sverð,
sem smjúgi inn í instu fylgsni sálar og
anda, liðamóta og mergjar«. Hún skyldi
að vísu ekki vel, hvað það þýddi, cn
svo mikið skyldi hún þó, að í Guðs
orði hlyti að vera kraftur, sem bæði
gæti huggað og gert menn óttaslegna.
Hún tók stóru Biblíuna niður af liillu
og fletti upp 23. sáhni Davíðs, sem hún
þekti svo vel. Hún settist við borðið
og fór að lesa sálminn upphátt. »Drott-
inn er minn hirður, mig mun ekkert
bresta.« — En hvað rödd hennar var
óstyrk. Hún styktist þó smám saman
og las með hárri og skýrri röddu þessi
yndislegu orð: »JafnveI þótt ég fari um
dimman dal, óttast ég ekkert ilt, því
að þú ert hjá mér.«
»Já þú ert hjá mér, góði hirðir,« end-
urlók Anna örugg á svipinn, enda þótt
augu hennar væru vot af tárum.
Hún las sálminn tvisvar sinnum,
altaf hærra og hærra, svo að það hlaut
að heyrast út um gluggann.
Þegar hún þagnaði leit hvin upp.
Þarna stóð ókunni maðurinn rétt fyrir
utan gluggann og liorfði á hana, en í
þetta sinn Iæddist hann ekJki burt. ó,
hvað hann var hræðilegur útlits! Það
fór hrollur um Önnu, þegar hún sá
hann, en þó var hún ekki eins óttaslegin
núna og hún hafði verið. Hefði maður-