Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1930, Blaðsíða 10

»Þakka þér fyrir,« sagði hann lágt,
»ef lil vill getur þinn Frelsari líka ein-
hvern tíma orðið minn. Ég hefi ekkert
um hann hugsað í mörg ár. — Guð
blessi þig.«
Hann tók húfu sína og hvarf út í
náttmyrkrið.
Anna var aftur orðin ein. Hún sat á
sama slað við borðið, þar sem hún
hafði setið áður en alt þetla gerðist. —
En var þetta nú veruleiki? Alt var eins
og það hafði verið, þegar foreldrar hen-
nar og hitt fólkið var farið, og hún
var orðin ein. Nýja-Testamentið, sem
hún hafði lesið í, var ennþá þarna á
borðinu hjá henni. — Hafði þetta alt
verið draumur, eða var það veruleiki?
Hún leit i kringum sig. — Jú, þarna
var diskurinn ennþá, sem ókunni mað-
urinn hafði borðað af. Þá var það
líka rétt, maðurinn hafði verið þarna i
raun og veru. Nú varð henni það fyrst
ljóst, hve ógurleg skelfingin hafði verið,
sem greip hana, þegar hún sá þetta
skuggalega andlit á glugganum. Og nú
fyrst fann hún, hvað hún hafði titrað
frá hvirfli til ilja, þegar hún gekk út
í dyrnar, til þess að kalla á manninn.
En hún skyldi ekki hvernig á því stóð,
að nú þegar alt var liðið hjá, fór hún
að hágráta alt í einu, og grét svo mikið,
að hún ætlaði aldrei að geta liætt. En
tárin hjálpuðu henni og gerðu hana ró-
legri. — Smám saman breyttist hrygðin
og óttinn í í'rið og þakklæti til Guðs
fyrir það, að hann hafði allan tímann
verið henni nálægur. Því að það hlaut
að vera hann, sem hafði blásið henni
því í brjóst að lesa einmitt þetta um
góða hirðirinn. Hún hafði séð og fundið
hvernig einmitt þessi orð höfðu gripið
þennan vesalings mann og höfðu vakið
góðar tilfinningar i brjósti hans. Hún
spenti greipar og hað: »ó, góði Guð,
vertu með honum og gerðu hann að
góðum manni. Ég þakka þér i'yrir, að
þú varst mér nálægur og hjálpaðir
mér.«
Nú var hún glöð og ánægð, — en lnin
fann líka hve ákaflega, þreytt og þrek-
laus hún var orðin. Hún Ieit á stóru
klukkuna á veggnum. Klukkan var sex.
Það var langt þangað til það færi að
birta, og það var ennþá lengra þangað
lil fólkið kæmi heiin úr kirkjunni. Hún
háttaði i snatri og sofnaði vært um
leið og hún lagðist út af.
Nokkrum klukkustundum síðar, kom
fólkið heim úr kirkjunni.
En hvernig stóð á því, að enginn kom
út, til þess að taka á móti þeim? Hvar
var Anna? Og hversvegna voru útidyrn-
ar ólæstar? Maður gat gengið alveg
hindrunarlaust inn í húsið. Það hlaut
eitthvað að hafa komið fyrir. Kvíðafull
opnuðu þau stofuhurðina. Þar var
enginn! Hvað var orðið af önnu? —
Þau fengu ekki svar við þeirri spurn-
engu fyr en þau komu inn i herbergi
hennar. — Anna vaknaði við komu
þeirra og sagði foreldrum sínum frá
öllu, sem gerst hafði. — Hún sagði þeim
hve hrædd hún hafði orðið, hve örugg
og glöð lnin varð svo seinna, og hve
viss hún var um það, að þessi vesalings
ólcunni maður mundi snúa frá þessum
villigötum til betra Iífernis og verða
góður maður. — Foreldrarnir hlýddu á
l'rásögn hennar með ótta og eftirvænt-
ingu. Hvernig stóð á þeim, að skilja
barnið aleitt eftir í húsinu um hánótt?
Og þau þökkuðu Guði af öllu hjarta
fyrir, að hann hafði haldið verndarhendi
yfir Iitlu stúlkunni þeirra.
Nú Iiðu nokkur ár. Þá bar svo við
einn góðan veðurdag, að roskinn maður,
vel til fara, kom gangandi eftir þjóð-
veginum. Hann nam staðar fyrir utan
bæinn, sem Anna átti heima í, og fór
þar inn. Hann kvaðst ferðast um og
selja bursta, sem hann hefði sjálfur
lniið til. Hann tók nú tvo beztu og
fallegustu burstana upp úr töskunni og
rétli önnu þá brosandi og bað hana að
taka við þeim sem gjöf frá sér. —
»Manstu eftir jólanóttinni fyrir fjórum
árum síðan?« sagði hann. »Þá sýndir
þú betlara og þjófi vináttu og kendir
honum að þekkja góða hirðirinn. Þinn
hirðir varð líka hirðir og frelsari betl-
arans og frelsaði hann úr því spilta
líferni, sem hann lifði. Ég var þessi
aumingja maður, og ég þakka þér af
öUu hjarta. Góðverk þitt þá árdegis-
stund var líka guðsþjónusta, þótt hún
t'æri ekki fram í kirkjunni. Því að
Drottinn segir: »Það sem þér hafið
gjört einum af þessum mínum minstu
hræðrum, það hafið þér og gjört mér.«