Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1930, Blaðsíða 9

7 —
inn eitthvað ilt í hyggju, hefði hann
fyrir löngu getað framkvæmt það.
Ef til vill var þetta einhver ólánsamur
maður, sem hafði yilst, eða einhver
fátæklingur, sem engan mat ætti heima.
Ef hann væri nú svangur og kaldur og
Guð hefði sent hann þangað, svo að
hann gæti fengið hjálp j)ar? Ætti hún
að áræða að fara út og tala við hann?
Hún þorði það varlá. En svo tók hún
upp orðin: »Drottinn er minn hirðir.«
Hún herti upp hugann eins og lnin
gat, fór út í dyrnar og kallaði út í
myrkrið: »Er hérna einhver, sem hefir
vilst?«
Maðurinn kom fyrir húshornið, en
liann nálgaðist hægt og hikandi, eins
og hann væri hræddur við eitthvað.
»Æ, mér er kalt,« tautaði hann.
»Komdu þá inn og hlýjaðu þér,«
kallaði Anna til lians. En um leið varð
hún sjálf hrædd við það, sem lnin liafði
sagt og flýtti sér inn. Ókunni maðurinn
kom hægt á eftir henni og staðnæmdist
fyrir innan dyrnar. »Komdu og sezlu
hérna við eldinn,« flýtti Anna sér að
segja og dró fram stól handa honum.
Maðurinn settist.
Nú fyrst gat Anna virt liann fyrir sér.
— Hann var Ijótur á svipinn Hárið var
ógreitt. Skeggið var úfið, og klaka-
stönglar héngu í því. Andlitið var mag-
urt, fölt og skuggalegt. Föt hans voru
aðeins skítugar druslur, og á fótunum
liafði hann klossa, sem voru fullir af
snjó.
Anna fyllist meðaumkvun með þess-
um ógæfusama manni.
»Ertu svangur?« spurði hún.
»Ja,« svaraði maðurinn stuttur í
spuna.
Anna skar sneið af nýbakaða jóla-
hrauðinu og lét kjötsneið ofan á hana
og rétti honum. Maðurinn gleypti það,
eins og hann hefði ekki bragðað mat í
marga daga.
»Þetta var gott,« sagði hann, og það
var eins og dálítið vingjarnlegur hrei-
mur í röddini. »Þakka þér fyrir, þú ert
góð stúlka.« Þetta gerði önnu rólega
og glaða. Hún var viss um það, að
enginn þjófur mundi hafa kallað hana
góða stúlku.
»Hvaðan kemur þú?« spurði hún.
»Úr fangelsiuu,« svaraði hann.
»Úr fangelsinu!« endurtókAnna ólta-
slegin.
»Já, ég losnaði þaðan i haust. En þii
skalt ekki vera hrædd, hér mun ég
ekkert ilt gjöra.«
»En — en — hversvegna erlu ekki
heima hjá þér núna um jólin?«
»Á ekkert heimili — engin jól.«
»Ekkert heimili! Aumingja maður!
Á liverju lifir þú? Ilvaða atvinnu stundar
þú?«
»Stunda enga atvinnu. Flækist á
þjóðvegunum, sef i hlöðum ligg i
görðunum og stel, þégar ég get höndun-
um undir komist.«
»Stelur! En veiztu þá ekki, að það
er synd að stela?«
»Hm, — jú — veit það reyndar. Ætl-
aði líka að stela hérna, en get það ekki
— vil það ekki. Þú þarft ekki að vera
hrædd við mig.«
»Ég er heldur ekki hrædd lengur. Þú
ert að vísu ljótur — en þú ert ekki
illilegur.«
»Jú, ég er vondur. Ég kom hingað,
til þess að stela, ineðan enginn væri
heima. En — en — þessi hérna hirðir,
sem þú last um, - hann hjálpaði þér.
Hann hjálpar þeim, sem góðir eru, en
hann hjálpar ekki glataðri sál eins og
mér.«
»Jú, hann vill líka vera hirðir þinn,
og hann vill hjálpa þér,« sagði Anna
vingjarnlega. »Viltu að ég lesi citthvað
fyrir þig?« — Hann kinkaði lcolli, en
svaraði engii. —• Anna tók Bihlíuna og
las: »Sú þjóð, sem í myrkri gengur, sér
mikið ljós, yfir þá, sem búa í landi
náttmyrkranna skín ljós« (Jes.9,2). —
Síðast las lnin jólaguðspallið.
ókunni maðurinn sat álútur og hlusl-
aði. Nokkrum sinnum kom hljóð frá
brjósti hans, sem líktist ekka. Ef til
vill komu fallegar bernskuminningar
fram í huga hans, — minningar frá
þeim yndislega tíma, þegar hann var
glatt og saklaust barn, og hann hélt
líka liátíðlega minninguna um fæðingu
Frelsarans. Ef til vill iðraðist hann
þess nú í fyrsta sinn, að hann hafði
lifað lífi sinu í synd og spillingu.
Þegar Anna hætli að lesa, stóð hann
upp og þurkaði með erminni nokkur
tár, sem hrundu niður hrukkóttar kin-
nar hans.