Brúin - 24.12.1929, Síða 4

4
BRÚIN

isveizlan
Saga eftir A. L. Kielland.
Það var miðdegisveizla hjá
stórkaupmanninum. Elzti sonur
hans var nýkominn heim. Hann
var stúdent. Amtmaðurinn hafði
mælt fyrir minni hans og stór-
kaupmaðurinn hafði svarað með
„Ég get ekki látið hjá líða að
— hum — ég er knúinn til að
segja, að — — — jxið er að
segja — ég bið háttvirta tilheyr-
endur að virða til belri vegar
að.........“
aði til sonar síns sem verzlunar-
fjelaga, barna-barna o. s. frv.,
brá fyrir snilli í ræðu hans, svo
að tilheyrendurnir undruðust. Og
dynjandi lófatak kvað við á eftir
ræðunni, sem lyktaði svo: „ . . .
j)ví að góðir hálsar — í börnunum
lifum vér, þótt vér deyjum. Þau
erfa ekki einungis nafn vort,
heldur og starf vort. Vér fáum
J)eim j)að ekki í hendur til pess,
En nú hafði hann sjálfur heyrt, að
faðirhansvaríraun og veru frjáls-
lyndur í skoðunum um æskuna.
Og hann hlakkaði mjög til að fá að
tala við hann um alvarlega hluti.
En í bili voru umræðurnar
glaðværar, því að út írá skálar-
ræðunni hafði spunnist ein af
þessum skemtilegu borðræðum,
j um, hver væri eiginlega ungur
I og hver gamall.
Gleðilegra jóla
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum.
Valdjmar Long.

ræðu fyrir minni amtmannsins.
Allt hafði farið vel fram og skipu-
lega. En það var auðséð, að gest-
gjafinn hafði samt sem áður á-
hyggjur af einhverju. Hann svar-
aði út í hött, helti Rínarvíni í
portvínið, og allt hans háttalag
bar vitni um, að hann væri við-
utan.
Hann var líka að taka saman
ræðu, — ræðu, sem var umfram
hin venjulegu veizluminni, og það
var að vísu nokkuð furðulegt,
því að stórkaupmaðurinn var ekki
mælskur, en hitt var j)ó enn
furðulegra, að hann vissi það
sjálfur.
Þegar liðið var á máltíðina
kvaddi hann sér hljóðs og mælti
að sér lægi nokkuð á hjarta, sem
Háttvirtir tilheyrendur sátu og
störðu niður í glösin, albúnir að
tæma þau, fyndist nokkur von
um niðurlag í ræðu húsbóndans.
að |)au njóti ávaxtanna í iðjuleysi,
heldur til hins að þau taki við
þar, sem vér hættum — færi út
kvíarnar — geri það betra, stærra
GleiMleg'ra jóla
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum.
H. Árnason
gullsmiður.
■ i»i n—m >>><»
En það var ekki því að heilsa.
Ræðumaðurinn fór nú að sækja
sig.
í raun og sannleika lá honum
nokkuð á hjarta. Metnaðurinn
og fullkomnara en feðurnir máttu.
Það er von vor, að hin unga
kynslóð njóti ávaxta af erfiði
feðranna, losni undan fargi j)eirra
hleypdóma, sem varpa skugga
Eftir að menn voru komnir að
jjeirri mikilvægu niðurstöðu, að
þeir elslu væru í raun og veru
yngstir, settust þeir að eftirmatn-
um, sem var framreiddur í her-
bergi kvennanna.
En J)ótt karlmennirnir — og J)á
einkum af gamla skólanum —
sjeu stimamjúkir við kvenfólk-
ið, getur hvorki kvenleg ástúð
né Ijúffengur eftirmatur fengið
þá til að gleyma reykingum
nema um stundar sakir.
Brátt fannst fyrsti reykjarilmur-
inn. Sá þáttur var hafinn, sem
reykingamönnunum finnst mest til
koma og víðfrægt hefur kven-
fólkið okkar fyrir að verða al-
gerlega samdauna tóbaksreyk.
Stúdentinn og nokkrir aðrir
S8s

Gleðilegra jóla
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum.
Jón B. Pjeiursson.
Kaupfjelag Hafnarfjarðar
óskar öllum viðskiftamönnum sínum
Gleðilegra jóla.
*

hann yrði að segja. Gestirnir
fundu strax að eitthvað óvenju-
legt væri á ferðum. Á augabragði
varð svo hljótt í salnum, að heyra
mátti óminn af fjörugum viðræð-
um kvennanna, sem sátu til
borðs í næsta herbergi — að
norskum sið.
En þær þögnuðu brátt og
og gleðin yfir syninum, sem var
nýkominn heim,kátur og heilbrigð
ur, eftir að hafa lokið lofsverðu
prófi, gullhamrar amtmannsins,
maturinn, vínið og hátíðabragur-
inn — en þó fyrst og fremst
óblandinn fögnuður yfir elzta
barninu, lagði honum orð í munn.
Og þegar honum hafði loks tek-
á fortíðina og að nokkru leyti á
nútímann. Og vér óskum — þeg-
arvér nú drekkum skál æskunn-
ar — að hún í framsókn sinni
verði feðrunum til sóma, já —
jafnvel taki þeim fram.
Rólegir göngum vér til hinztu
hvíldar, þegar vér vitum, að
dugnaðar menn taka við starfi
ungir menn voru enn um stund
eítir hjá ungu stúlkunum. En
auðvitað hafði eldra fólkið glögg-
ar gætur á þeim. En smám sam-
an hvarf ungafólkið í grátt reykj-
arský, sem vitnaði um verk feðr-
anna.
í reykingaherberginu voru
fjörugar umræður um stjórnmál.
I ..... *
Kjöfbúð Hafnarfjarðar
óskar öllum viðskíftamönnum sinum
Gleðilegra jóla.
— ■ ' X ..*
Gleðilegra jóla
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum
nær og fjær.
Gunnlaugur Stefánsson.
þyrptust allar í dyrnar til að
hlusta.
Kaupmannsfrúin varð ein eftir.
Hún leit áhyggjufull til manns
síns og andvarpaði.
„Drottinn minn dýri“, sagði hún
í hálfum hljóðum. „Nú verður
hann sjer víst til skammar.
Hann hefur haklið allar þær ræð-
ur, sem hann þarf að halda, og
hvað á þá þetta að þýða“.
Það var ekki heldur vel af
stað farið. Ræðumaðurinn rak
í vörður, ræksti sig og vafðist
tunga um tönn.
izt að koma út úr sjer inngangs-
orðunum, sem mörgum verður
hált á, varð honum æ léttara
um tungutakið.
Hann mælti fyrir minni æsk-
unnar. Hann var fjölorður um
ábyrgðina gagnvart börnunum,
um margvíslegar áhyggjur og ó-
blandna gleði, sem foreldrarnir
hefðu af þeim. Og hann varð
stundum að tala hratt til að
vikna ekki, því að hugur fylgdi
máli.
Og þegar hann mintist upp-
kominna barna, þegar hann hugs-
voru, og þá getum vér líka ör-
uggir treyst því, að björt og
sómarík framtíð bíði vorrar ást-
kæru ættjarðar. --Skál æskunnar!"
Frúin hafði fært sig nær, er
hún heyrði að alt gekk vel. Og
hún var nú bæði hrærð og hreyk-
in af manni sínum. Veizlugestirn-
ir voru og mjög hrifnir. En þó
fannst stúdentinum mest allra um
ræðu föðursins.
Hann hafði jafnan haft nokkurn
beyg af honum. Hann þekti svo
vel hinarströngu grundvallarregl-
urættarhöfðingjans ífari föður síns.
Húsbóndinn talaði. Hann vitnaði
í nokkrar „sögulegar staðreynd-
ir“, máli sínu til stuðnings. En
satt að segja voru J)ær staðlausar
staðhæfmgar. Andstæðingur hans,
sem var málafærslumaður við yfir-
dóminn, hlakkaði til að reka ofan
í kaupmanninn hina staðlausu
„sögulegu staðreyndir“. En í því
bili kom stúdentinn inn.
Hann kom nógu snemma til
að heyra nokkrar firrur föður
síns. En bæði vegna þess að
hann var ör af veizlugleðinni, og
svo af því, að hann hafði fengið