Kirkjuritið - 01.10.1945, Page 20

266
Ásmundur Guðmundsson:
Október.
og þeir höfðu inndrukkið með móðurmjólkinni. Þeir
skilja til hlítar Matthías, er hann kveður:
Vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Þeir varðveita guðsorðabækurnar að heiman í lágum
hjálkakofa og lesa liúslestra eins og lieima. Passiusálm-
arnir eru mörgum þeirra lcærastir allra hóka og Vida-
línspostilla. Þeir minnast prestsins síns og kirkjulífs-
ins héima á íslandi. Ég heyrði það sjálfur fyrir aldar-
fjórðungi, hvernig eldra fólkið talaði um prestana sína
og fermingarfeður. Það var eins og þeir væru prestar
þess enn. Þeir þrá það, landnemarnir, að guðsþjónustur
meg'i aftur verða þungamiðja félagslífsins í líkingu við
það, sem var lieima. Þörfin knýr á. Þeir kalla sér ís-
lenzka presta, liefja kirkjubyggingu eigin höndum.
Kirkjuþing rís. Er unnt að hugsa sér meiri skyldleika
við móðurkirkjuna heima? Sama líf. Sami svipur, sömu
djúpu einkennin.
Sem móðir liún býr í barnsins mynd.
Það ber hennar ættarmerki.
Og lífskjörin móta að sumu á svipaðan liátt.
Kirkjan á Islandi hefir um aldir verið einhúi i At-
lantshafi. Þannig liefir hún vakað yfir trú og tungu og
þjóðerni íslendinga og varizt að apast að óheillum heims-
menningarinnar svonefndu. Henni hefir auðnazt að meta
það í fjarlægðinni, livað hentaði bezt lífi hennar liand-
an yfir höfin og livað ekki ætti erindi til hennar. Hún
hefir lilúð að íslenzkum kristindómi i jökulmusteri sínu,
prýddu glitofnum altarisdúki fegurstu hlóma undir
hláhvelfingu himinsins. Hún er táknræn og sönn mynd
Kjarvals yfir altarinu í Bakkagerðiskirkju i Borgarfirði.
Hún er af Kristi, er hann flytur Fjallræðuna, og fær all-
an meginsvip sinn af dýrð hans. En þegar gefnar eru
gætur að fólkinu, sem á hann hlýðir, koma i ljós alís-
lenzk andlit, og fjallahringurinn er Borgarfjarðarfjöllin: