Menntskælingur - 01.04.1949, Qupperneq 7

MENNTSKÆLINGUR
7
— Ojá, manni fer nú að leiðast ef
hann fer nú ekki að ganga niður svona
hvað úr hverju, sagði Óli vélamaður,
þybbinn karl og harðneskjulegur.
— Þetta ætlar að verða likast haust-
inu þegar ég var hjá hortum Grímsa i
Selvík, og við komumst ekki heim fyrr
en daginn fyrir Þorláksmessu; vorum
orðnir algerlega kostlausir' og urðum
að lifa mestmegnis á trosi og freðýsu
síðustu vikuna. En þá voru nú reyndar
mótorbátarnir ekki komnir til sögunn-
ar svo að vonandi kemur slíkt ekki fyrir
aftur, en ég segi ykkur alveg satt, mér
lízt ekkert á þetta.
Flestir gáfu þessum orðum Ola lítinn
gaurn þar eð hann var þekktur fyrir að
ýkja nokkuð sögur sínar, og jafnan
þegar hann laug mest, hafði hánn fyrir
orðtæki: — Eg segi ykkur alveg satt!
Oft gátu þó sögur hans verið allkát-
legar og fengið menn til þess að gleyma
áhyggjum líðandi stundar.
— Heyrðu Óli, sagði Magnús for-
maður. Hvernig var það þarna um árið
þegar þú varst á freygátunni með hon-
um Gústa Kjaft og þið fenguð langa
hrakninginn ?
— Ja, það var nú ljóta ferðalagið.
Ég segi ykkur alveg satt, okkur hrakti
alla leið til Englands, en þó varð nú
hara gaman að lokuin því að vel tóku
þær á móti okkur, blessaðar ensku dúf-
urnar, he, he, he, he. Verst hvað maður
gat lítið talað við þær, en bótin var sú,
að þær skildu allt, sem við gerðum.
Hláturinn sauð niðri í körlunum því
að nú vissu þeir, að ef rétt væri farið
að Óla, myndu þeir fá að heyra sögu.
- Blessaður, segðu okkur nú eitt-
hvað smellið. Það veitir víst ekki af að
lífga upp á strákana, sagði Magnús for-
maður og rétti tóbakskyllinn sinn að
Óla.
Óli tók við kylíinum, troðfyllti báðar
nasir, krimti ánægjulega og hóf frá-
sögnina.
Já, eins og ég hefi nú sennilega
sagt ykkur áður, þá vorum við nú þarna
hjá engelskum rösklega mánaðartíma
meðan við vorum að bíða eftir fari
heim. Það var nú erfiðara að komast
rnilli landa þá heldur en nú, drengir
mínir. Skútufjandinn var alveg ónýtur
efti^ hrakninginn svo að við töldum, að
ekki væri óhætt að sigla henni yfir haf-
ið, en bjuggum nú samt í henni á með-
an við dvöldum þarna. Það var nú hálf-
ömurlegt heimili. Rotturnar dönsuðu á
lúkarsgólfinu á nóttunni og gerðust
stundum nokkuð nærgöngular við okk-
ur meðan við sváfum. Og ég segi ykkur
alveg satt, einu sinni lögðust þær á einn
hásetann. Það var greyið hann Hannes.
Eins og þú þekkir nú, Magnús minn,
var hann hræðilegur drykkj urútur, og
einu sinni þegar við vorum að fara í
land, komst hann ekki með okkur sök-
um þess hvað liann var fullur. En um
nóttina þegar ég kom um borð lá hann
steinsofandi á gólfinu og hópur af rott-
um var setztur að á skrokknum á hon-
um. Ég læt ósagt hvernig hefði farið
ef ég hefði ekki komið að rétt í þessu. N
— En eina ánægjustundin okkar þarna
var þegar blessaðar stúlkurnar litu um