Menntskælingur - 01.04.1949, Qupperneq 8

8
MENNTSKÆLINCUR
borð til okkar, og einn atburður er mér
sérstaklega minnisstæður í sambandi
við það.
Óli tók sér málhvíld og dró rauðan
vasaklút upp úr vasa sínum og snýtti
sér vel og vandlega.
— Nú, hvernig var það, sagði ein-
hver af körlunum.
— Ja, það var ein stúlka, sem hafði
komið oft um borð til okkar, og ég
segi ykkur alveg satt, hún var alltaf að
snúast í kringum mig, og ég var nú kom-
inn á þá skoðun, að hún væri dálítið
skotin í mér, enda var ég nú ekki svo
óásjálegur á þeim árum. Okkur gekk
líka furðuvel að skilja hvort annað, en
skrítið var nú málið, he, he. Hún gaf
mér það í skyn, að ég skyldi koma með
sér í land, en það var mér ekki meir en
svo um, því að reynslan hafði kennt mér
að fara að öllu varlega. En að lokum
lét ég nú samt að vilja hennar. Um
kvöldið, nokkru eftir að dimmt var
orðið, gengum við upp í borgina. Hún
masaði öll reiðinnar ósköp, en fjandinn
fjarri mér, lítið skildi ég af því, sem
hún var að segja og bað hana oftar en
einu sinni að hætta þessu bölvuðu rausi,
en þá hélt, hún víst, að ég væri að slá
sér gullhamra, því að hún fór að glansa
í augunum.
-— Var hún falleg, kallaði einhver.
— Falleg, maður lifandi. Þvílíkur
kvenmaður, slíkur vöxtur, ja, það var
nú þuklandi stykki, drengir. Hún
teymdi mig með sér að litlu húsi, bak-
húsi ef ég man rétt, og gaf mér bend-
ingu urn að koma inn á eftir sér. Eg var
nú orðinn fjandi spenntur, eins og þið
getið hugsað ykkur.
Sterkur vindsveipur lenti á verbúð-
inni svo að allt lék á reiðiskj álfi. Brim-
hljóðið virtisl vera orðið ískvggilega
nálægt þeim því að greinilega mátti
heyra urgið í hnullungunum þegar sog-
aði út.
Magnús formaður stóð á fætur og
gekk út. Óli tróð í pípu sína, kveikti í
henni hægt og rólega, dró að sér nokkra
reyki og hélt síðan áfram með söguna.
— Við komum inn í anzi vistlega
stofu. Hún kveikti á lampa á borðinu
og benti mér að setjast, og eðlilega sett-
ist ég á rúmið. Stúlkan fór úr kápunni
og tyllti sér við hliðina á mér, og þá fór
nú að lyftast brúnin á Óla, drengir. -—
Stutt stund leið, en þá kom nú babb í
bátinn. Það var barið á hurðina, og cvo
að segja samstundis, ég segi ykkur alveg
satt, stóð svona heldur ólögulegt mann-
kerti á miðju gólfi og glápti, að mér
sýndist, undrandi á okkur. Stúlkugrey-
ið rak upp hræðilegt vein, en mann-
uglan setti sig í stellingar, bretti upp